Hér mætir Mikkel, sjá!
Með mjóa kló á tá,
Og mjúkan pels og merkissvip,
Sem mektarbokkar fá.
Ég ligg í leyni, þétt
Við lágan runn og klett.
Ef lykt ég finn, hver lítil mús
Er löngum illa sett.
Ég kalla: Gagg. Með gló í músar -skinni
þá kveð ég: Gef mér brauð úr tínu þinni.
Ef mýsla neitar mér,
Og máski stimpast fer.
Heyr! Einn og tveir og þrír - og þá!
Með þökk hún étin er.
Þá veiðiför ég fer
Og frakkann rauða ber,
Hin minni dýr, um mörk og fjall,
þá mega gá að sér.
Þau skjálfa eins og urt,
í ógn, og flýja burt.
Því marga sögn um mína slægð
þau munu hafa spurt.
En, uss - í mosa músar tif ég greini.
Sjá, Marteinn kallinn læðist það hjá steini.
Hver hafi hljótt um sig.
En hérna fel ég mig.
Hið litla, montna músar-grey
Nú mætti vara sig.