Bezkresna toń, nieumarłe zimno
Rozpaczy krzyk, w nocne światy niesie
Głębia i otchłań, w pomrokach jeziornych fal
Śmierci mgła, nad taflą wzbita
Nieumarłych pochód, wzgardzicieli życia
Las zastyga, a topiel ożywa
Pomroki dawnych żyć, spragnione z czeluści wyjść
Z czeluści wyjść
Topiel czarną, wynoszą w żywych świat
Piołunu woń zbyt słaba, nie uchroni w czas
W odmętach czerni wiecznej, pora opuścić świat
Topieli częścią, się stać
Bezkresna toń, nieumarłe zimno
Rozpaczy krzyk, w nocne światy niesie
Głębia i otchłań, w pomrokach jeziornych fal
Śmierci mgła, nad taflą wzbita
Nieumarłych pochód, wzgardzicieli życia
Las zastyga, a topiel ożywa
Pomroki dawnych żyć, spragnione z czeluści wyjść
Z czeluści wyjść
Mrok zakrywa wzrok, otchłani czuć już swąd
Nieprzenikniona czerń, rani niczym cierń
Zmory zrywają się
By swą wyśpiewać pieśń
Ciemności pieśń