Chors zapadł snem... niewzruszonym,
Ostawiwszy noc ponurą, kruczą
Nieprzeniknioną...
Niebem ponurym tabuny zjaw pędzą
W tańcu szalonym, wichrem upojone
Zerwane w krzyku nocnym, wyciem, wiatrem niezłomnym.
Mgłą spowite prastare bory
Rozmyte w błyskach myśli - nieuchwycone, zapomniane, porzucone
Przez palce przelatują obrazy struchlone,
Oddalone, nieme, nieruchome
Mgłą spowite prastare bory
Rozmyte w błyskach myśli - nieuchwycone, zapomniane, porzucone
I umilkł wicher...
Coś zawyło przeciągle...
Czy to bogi mnie wołają?
Czy też zjawy mamią nicością ponurą?
I lecę na skrzydłach jaskółczych nad falami wzburzonymi,
Gniewu i rozpaczy łunami
Rozdarty między światami, zastygły w rozpadu odlewie
Ciemność szepcze odległa
Huczy ciszą, rozpiera myślą
I cierpienia pomny, na rozstaju błądząc
Krok w otchłań by przygarnąć mroki
Naiwność spaczona za wzrokiem podąża
Odraza nowa czy ukojenie?
Szukając śladów w ciemności, otwieram oczy...