Hún lá í þykkum reyk í leit að týndgleymdri veröld þar sem hún eitt sinn bjó. Græn, græn minning um hárið, Hún sem strauk lit yfir þurrar varir. Öll, öll hugsun að henni, þá heyrist hennar leitandi óp. Þú manst allt ljósið sem við drukkum saman, einar saman. Berdreymin þú fannst allt gullið sem við Sögðum aldrei neinum. Heil veröld, snúðu aftur, vertu hjá mér, með mér. Komst nær, hún fann lyktina, fann lyktina af Hlátri, þar birtist veröldin. Hún brosti breiðar en ópið og hló hærra en lyktin. Hún fann heiminn sem gleymdist, hún fann mig. Hún fann mig. Þú manst allt ljósið sem við drukkum saman, Einar saman. Berdreymin þú fannst allt gullið sem við Sögðum aldrei neinum. Heil veröld, snúðu aftur, vertu hjá mér, með mér.