Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor
Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor
Dengelerimi alt üst eden bu şehri şiirine boyamam gerek
Belki de avucuna aldığın bu kalbi hiç bir şair koyamaz yere
Nerdeyim ben? Kim bu koku?
Yağmuru hissedip toprağa dokun
Sana büyüttüğüm çocukluğum var bahçesi yeşil salaş bir okul
Grileşen bu şehrimi maviye boyamaktan vazgeçmişsin
Kalbine artık dokunmuyor muyum bulmak için beni kaz geçmişini
Cümlelerin bile tutuklu bana şarkılar mı aran pis?
Değişen ne? Kalbim aynı, aynı şehir, ben aynı katarsis
Şiir gibi bakan bir kadını ancak şiirden anlayan adam sevmeli
Bu yüzden bırakamıyorum hala göz bebeklerini dert etmeyi
Yağmurun kalbini buluttan anla
Aynı gökyüzünü terk etmeyip bekle
Onca damladan bir tanesiyim sen seç beni
Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor
Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor
Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor
Sen gidince bu şehrin bir anlamıda yok
İçim duman duman alev alev yanıyor
Sessizliğe bürünmüş tüm şehir sanki
İçim de fırtınalar kopuyor