ตี 2 36 นาที
ตี 2 36 นาที ของวันนั้นกูยังไม่หลับ
มึงส่งมาบอกว่ามึงจะกลับ
แล้วมึงก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย
ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเคย
10 ปีที่ผ่านมา ไวเหมือนกับกระพริบตา
ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเคย
วันที่ 19 กุมภา วันที่มึงนั้นจากลา
ทันทีที่ตัวกูรู้ว่ามึงนั้นจะไม่มา
กูวิ่งขึ้นไปที่ชั้นห้า แต่ว่าตอนนั้นไม่มีนํ้าตา
กูนั่งในห้องของมึง จนฟ้าสว่างคาตา
เรื่องผีกูก็กลัวนะ แต่กูก็อยากให้มึงมาลา
มึงจำได้ไหม กูดีดกีตาร์ แล้วมึงจะเป่าฮาโมนิการ์
ตอนเมาสุรา 40 ดีกรี
กูตีคอร์ดได้ 4 คอร์ด แบบธรรมดา
ไม่มีวิชา ไม่มีฝีมือ ไม่มีนํ้ายา
แล้วตอนนั้นเอง นํ้าตากูมา
เพราะกูเข้าใจว่านาฬิกามันไปข้างหน้า
มันจะไม่พาให้วันเวลาที่ผ่านไปแล้วน่ะ กลับมา
ประโยคสุดท้ายมึงบอกกูว่า "ไอ้ตั้งเราน่าจะมาทำเพลงบ้า ๆ"
กูตอบมึงว่า "มันไม่ใช่ธรรมชาติของกู เพราะกูไม่กล้า"
มึงถามกูว่าอยากเป็นอะไร กูตอบมึงว่าช่างภาพ
แล้วมึงก็บอกกูว่า
"ถ้าวันนึง มึงนะเปลี่ยนใจจะทำเพลง อย่าลืมกูนะ"
อย่าลืมกูนะ
มิเกล
ตี 2 36 นาที
ตี 2 36 นาที ของวันนั้นกูยังไม่หลับ
มึงส่งมาบอกว่ามึงจะกลับ
แล้วมึงก็ไม่เคยกลับมา
ตี 2 36 นาที
ตี 2 36 นาที ของวันนั้นกูยังไม่หลับ
มึงส่งมาบอกว่ามึงจะกลับ
แล้วมึงก็ไม่เคยกลับมา
กูคิดถึงวันนั้นกูปี 3 มึงปี 4
มึงบอกว่าเทอมนี้มึงต้องลงเรียน 8 เครดิต
วิชากีฬานับเป็น 1 ถ้าคณิตนับเป็น 4
มึงแม่งลงกีฬาเลย 8 ตัว โคตรปาหี่
มึงชอบฝากกูซื้อ Marlboro แดง
มึงชอบรถมัสแตง บอกว่าเครื่องมันซัดแรง
ให้กูซื้อรถให้มึงกูคงไม่ไหวเพราะรถแพง
แต่พวกกูก็เอาบุหรี่ไปให้เพราะกลัวมึงอะลงแดงนะมิเกล
กูอัพเดทชีวิตกูให้มึงไวไว
ตอนนี้กูถ่ายหนัง เป็น DOP แล้วสมใจ
ทำเพลงแบบเหงา ๆ กูพูดคนเดียวไม่มีใคร
แล้วก็ท่อนต่อไป เป็นท่อนของมึงกูเว้นไว้ ไป
ตี 2 36 นาที
ตี 2 36 นาที ของวันนั้นกูยังไม่หลับ
มึงส่งมาบอกว่ามึงจะกลับ
แล้วมึงก็ไม่เคยกลับมา
ตี 2 36 นาที
ตี 2 36 นาที ของวันนั้นกูยังไม่หลับ
มึงส่งมาบอกว่ามึงจะกลับ
แล้วมึงก็ไม่เคยกลับมา