ผู้คนในทุก ๆ วันที่ไหลมาผ่านหู
จากคำคนผ่านบานประตูที่รู้ถึงความหมาย
ปวดแสบทั้งใจ จุกเจ็บทั้งกาย ถูกทำร้ายด้วยคำที่น่ากลัว
เราต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาตที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คนที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่มันจะพูดไป
♪
กระสาดกระเซ็น พูดพ่นน้ำลาย มีร้ายและมีดี
เปลี่ยนจิตใจคนด้วยถ้อยวลีจากที่เดิมเคยเป็น
หน้าต่างประตู ได้ยินได้เห็น ถูกดูดกลืนให้แหลกดูน่ากลัว
เราต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาตที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คนที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่มันจะพูดไป
ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาตที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คนที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่มันจะพูดไป
สักแต่จะพูด จะพูด เอาแต่พูด แต่ไม่เคยคิด
ถ้าอุปมาชีวิตเป็นผืนดิน ย่อมมีปากเป็นธารน้ำใสที่ไหลริน
มีสกุณาเริงร่าออกหากิน ลำธารยังคงเคลื่อนเลื่อนไปให้ไหวติง
ทว่าบางคนกระทำตนเป็นน้ำป่า aye ดูดกลืนกัดเซาะเลาะจนลับฉาก aye
ทำลายล้างลบกลบให้ช้ำบ่า แล้วฆ่าความรู้สึกกันซ้ำ ๆ ย้ำด้วยน้ำปาก aye
อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร
คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ ah
อ้วนหรือผอม ดำหรือขาว แก่เด็กไม่ต้องนำมาด่า
เลือกเอาว่าคุณจะเป็นลำธาร หรือทำร้ายร้าวรุกรานเหมือนกับน้ำป่า
เสียด มันพวกนั้นด่า เจ้าพวกนั้นเหยียด
ชาติชนชั้นเสียด ด้วยคำนั้น
เสียด มันพวกนั้นด่า (อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร)
(คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ)
เจ้าพวกนั้นเหยียด (อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร)
ชาติชนชั้นเสียด (คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ)
ด้วยคำนั้น เกลียด (อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร)
มันพวกนั้นด่า (คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ)
เจ้าพวกนั้นเหยียด (อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร)
ชาติชนชั้นเสียด (คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ)
ด้วยคำนั้น (อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร) oh