Ağlayarak doğdun anladın ki tanrı derdi peşin verdi
Tek meziyetin kusur içinde geçinmekti
Ne yürekmiş sendeki dümdüz ettin yokuşları
Ben peşindeydim o yokuşun en başındaydım
Ya gözyaşı harici ıslanırsak
Boşver onu bunu da kül kokulu damlarımız damlatırsa
Sükuta uzanırız o vakit
Nihayetinde yalnızlık ağlatır anlatılmaz
Ben yarana merhem olmadan evvel günün gündü
Hüzündiz çiçeğin solmuş üzülmüşsün
Bırak orda bir yerlerde daima hüzün dursun
Beni de siktir et artık yüzün gülsün
Bu gece unutucam aynadakini sen sanmayı
Derken bile çehremi sinir basar
Bakma bana sen sol yanımdan diril hazan
Ve bir elin nesi var deme bir elim şiir yazar
Eskisi gibisin aynı nasıl değişmişsin
İncecik bileklerinle asır devirmişsin
Göğe toprağa bezenmişsin
Huzur içinde yat güle dikene sarılmışsın
Ne mutlu yüzyıl geçmiş düşünmüşsün
Eskisi gibisin ikimiz için üzülmüşsün
Şarabı sev tütünü incitme
Beni de unut artık yüzün gülsün
Ve uzar saçım sakalım
Eski bi şarkısın seneler geçti bırakmadın yakamı
Şimdi ütüsüz suratım ve pek bir günahkarım
Neşem yarım tek kurbanıyım bu dilemmanın
Eski bir şiirdim unutuldum gittim
Yere batsın bahtım da en az yazım kadar çirkin
Merak etme bir ağaç gövdesine kazılmadı ismim
Siktir gülümsüyorum ve bataktayım dimdik
Yine de bekler miydin ben yokuş sonlarında
Dilimde küfür pazar torbaları kollarımda
Sönmüş sigaram ağız kenarında
Düşlüyorum bunları saçlarımda aklarla
Öyle çok da uzak değilsin hasta yatağımdan
Kırk yıllık hatırşinas bi zat tadı damağımda
Naçizane adım yaşam ve ölüm sapağında
El sallıyorum sana bu yüz yıllık kusurumdan