Senin adımların var benim yaralarımda
Güzel bir intiharsın sanılanın aksine
Anıları kaz, bavuluna diz
Başımı ağrıtma, yarın ağrıma girme
Bir demet gül sana acılarımdan
Bir tebessüm gelir açıklarına yüzünün
Düşüp düşüp geçmek anımsamadan
Düş kadar gerçek yanılsamalar
Bir mezar yer eder kafatasıma
Umut, sanat masalarına meze
Birkaç yara taşımak narin bedenine külfet sahi
Durma küfret sahip
Toplayıp keşkelerimi neşter ediyim
Seçmediğim bi canın cezasını çekmeliyim -mi
Güldürme şimdi
Gülüşlerim mezarların içindeki gibi
Adımı yazın o lanet kaldırımlara
Acımı dökmüşüm gözümden diyor kaldırıp kafanı yürü
Değilim sandığın gibi
Geriye dönmeliyim çelimsiz bir değirmen gibi
Artık kara kara mürekkepler elimden gelir
Batıyorum acı olan kuyu derinde değil
Yine de uzanmadım eline bununla yetinmeliyim
Bir tek yenilmediğim için mi sevinmeliyim?
Zaman denen prangayı çıkar bileklerinden
Unut gidenlerini
Umuda tutunacak kadar uzat elini
Yakından tanıyorum bu kavgaya uzak birini
Adı ben, ya da dert ya da görenle göz
Artık bir zahmet ölenle öl
Anılarını gömüyor terk edilgen
Sen de o çukura keşke girsen
Kara kara düşün akıp gitme kollarımdan
Yana döne ölüyorsun son dalımla
Henüz on yaşında umutlarım
Ölüm çıkmak için can atıyor damar yollarımdan
İki güzel kelam et yalan tonlarında
Ağlıyorum kimse senin gibi olmadığından
Ya da senin gibi görmediğimden
Kokunu çek al artık kolalı gömleğimden
Tepeme biniyor bu ölüler gecenin bir yarısı
Senin adını bağırıyorum duymuyor gibisin
Avuçlarım hâlâ gökyüzünde
Ölüm ufak ufak ufalanıyor gözümün önüne
Yine de benim inadına gidesim gelir
Ama gördüğün gibi kaçıyorum gerisin geri
Ölüm dediğin umuda paralel
Aynı annemin "Bari az iç" demesi gibi