Uykusuz dokuz, gündüzüm gecem hokus pokus
Sonbahar körkütük penceremde uyuşmuş lotus
Negatifindeyiz yokun, var olmadık aslında hiç
Dokun ben değildim insan eti bir tutam doku
Başka bi bok değil hep yokuş, son volta son kuruş
Bu en sonuncu kurşun
Cebimde kendim için sakladığım yaşamak suskun
Ölüm cevapsız suallerde saklanırdı sonsuz
Masalları kuzgun misali
Gecenin ardı güneş değil zifir
Pek tadım yok şafak sökerken de yalnızlığımı kemirdim
Genelde monolog halindedir kafamda bi' deli
Ki deli silik delillerle temas halindedir
Dünya benim semtim, mеvsimin en serti
Hem zеmin hep derdim, hep zehir hep sensin
Daimi gülümserdin, zaimisin bendin
Sahibiyim kentin bu akşam
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle
Sonunda basit olaylar evreninde asil hatalar hatırlanan
Mezopotamya mahzenine sır taşıyan katırlarımla
Dünya kazan biz kepçe, tabanlarım nasır tutmuş asırlarım
Kavga dövüş kaygılarımla
Metroda bi ses var ansızın kulaklarımda, konuşkan fısıltısıyla
Vicdan ön sızısıyla, hem oğlu hem kızıyla, dünyanın bu hızıyla
Kırmızı uğultusuyla
Yutkunan gırtlağı yılların tozuyla kurum kaplamış pasıyla
Defnettiği lakin hiç def edemediği yasıyla (yasıyla)
Yetincen azıyla
Bitmeyen bi' koca kış için erzak hazırla, hayatın boyunca!
Dünya benim semtim, mevsimin en serti
Kan görmek derdi, varolmak fendi
Yok başka rengi, pek yalın ve sahi
Çığlığıyım kentin bu akşam
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle