Det kom en tone med vind', En navnlaus og ukjent låt Ingen veit kor han kom ifra, Og kor han tok land og la åt Han leita sæ inn i øret, Og ga ikkje nattefred Ååå, den som fekk tonen høre Va nødt tell å nynne med. Det kom ei strofe med straumen, Rækanes på ei fjøl Ho va visst mynta og meint som et dikt, Og skapt tell å klare sæ sjøl Men straks ho fekk høre tonen, Som hadde så mjuk en klang Skjedde det stor-e som stundom skjer; Slik fødtes den første sang. Han va kanskje enkel i klangen, Men føltes så kjent og sann Man døpte han folketone Av mangel på opphavsmann. Ja tonen blei spælt og sunge tell kværdags Så væl som tell fæst Mora sin sang tell ongen, Salme førr preik og præst Slåtten fra felestrængen Og visa tell bryllupsbruk Og glea og hjærtesprængen Løystes i tonen ut. Han va kanskje enkel i klangen, Men føltes så kjent og sann Man døpte han folketone Av mangel på opphavsmann. SOLO Enda kan det vel hende En tone førr vær og vind I myldre av andre låta Smyg sæ i øret inn Og finn han den enkle tækstn Som røre din hjærtestræng Skapes på ny ei visa Som flyg på sin eien veng. Han va kanskje enkel i klangen, Men føltes så kjent og sann Man døpte han folketone Av mangel på opphavsmann. Og tækstn den handla kan hende om året fra vår tell haust Og glea vi alle kjenne når sola ho stig i aust.