Πόσο εσύ θα χωρούσες στο εγώ σου
πόσο εκτιμάς κάτι που τώρα είναι δικό σου
πόσο κακό μου κάνεις για το κάλο μου
αν έχεις άδικο ποντάρεις στο λαιμό σου
Και όταν πια θα έχεις χάσει τα πάντα
και να με σκότωνες θα ήμουν εκεί
γιατί τα λάθη σου αγάπησα τόσο
και θα στα συγχωρούσα μια ζωή
Μην μου θυμώσεις δεν ξέρω αν μιλάει το πότο
και δεν ξέρω γιατί με έχεις φέρει εδώ
τα χαράματα και άφησα τα πάντα
και ήρθα στο αγόρι σου μην με καρφώσεις
μην μου θυμώσεις το βλέμμα σου λέει πως έχεις μεγαλώσει για τέτοια
μα ίσως ζητά ένα λάθος ακόμα και ας το μετανιώσεις
και η αλήθεια είναι άπλα ψάχνω πρόφαση
μια μεθυσμένη σου απόφαση
μια μάτια λάθος μια πρόταση
για ένα ταξίδι στην κόλαση
η Αθήνα θυμάται όσα ξέρουμε
ο ένας τον άλλον πως βλέπουμε
σε αγαπώ μα είσαι άλλου ότι και αν θέλουμε
μα ίσως απόψε ξεχάσουμε να το αναφέρουμε
ίσως με βλέπεις αλλιώς ίσως παίζεις
μα αγάπη μου χρειάζονται δυο για να πούμε
πως παίζουμε και έχουμε πει πιο πολλά
από αυτόν ποιον κοροϊδεύουμε
στα μισά του ποτού κοίταγες άλλου
με κουβάρι στο νου στην πλάτη tattoo
ίσως ανοίχτηκες πιο πολύ από το πρέπων
ίσως το κάνεις παντού
αν πεθάνω μια νύχτα θα με αγαπάς;
μετά από όσα είπα θα με αγαπάς;
αν πίσω κάνω θα με αγαπάς;
ίσως να μη μάθω αν με αγαπάς
ίσως να με μικρός και ίσως λίγο χαζός
ίσως άδικα γράφω τούτο το ποίημα
και αν ο ερωτάς είναι επανάσταση
αυτά θα πω πριν να πέσει η γκιλοτίνα
Εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
μόνος υπαίτιος είμαι έτοιμος
κοιτάζω αγέρωχος λέω είμαι ένοχος
συγχωρέστε τον
εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
μόνος υπαίτιος είμαι έτοιμος
κοιτάζω αγέρωχος λέω είμαι ένοχος
εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
Στην γκιλοτίνα που η λεπίδα παίζει με τον λαιμό
γκιλοτίνα μέχρι το στερνό μου λεπτό
μείνε διπλά δες με το κεφάλι μου να χάνω
γιατί οι τύψεις και το τοξικό μου εγώ ζουν εδώ
γκιλοτίνα δεν θέλω χάρη πες τον θεό
γκιλοτίνα για τελευταίο γεύμα πικρό
δωσ' μου εκείνα, λόγια που στο τέλος σου είπα
γιατί μετάνιωσα για εμάς και αμάσητα θα τα καταπιώ
Αγάπη μου άμα υπάρχουν άγιοι εγώ είμαι το ανάποδο
αγάπη μου εσύ δεν ταιριάζεις στην κόλαση
εγώ στέλνω φιλιά από εδώ
αγάπη μου όσα είχες πει τα θυμάμαι και δεν με αφήνουν αδιάφορο
είσαι ένας άγγελος θέλεις φτερά
ενώ εγώ έχω πούπουλα, πίσσα και κάρβουνο
μωρό μου νισάφι δεν μπορώ να μην σ' αφήσω
πάλι να φύγεις γιατί σε αγαπώ
τις φλέβες μου κόψε με αυτό το ξυράφι
με αυτό το ξυράφι άφησε πίσω το κάθε τι
κανε μου μια τομή κάθετη
να τρέξει το θειάφι
δεν είμαι ποιητής είμαι ένα κάθαρμα
ήθελα να ξερά σε μένα τι είδες
γράφω για ανάσα μα
άφησα την τελευταία μου
πριν οι σελίδες μου γίνουν λεπίδες από γκιλοτίνες
Εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
μόνος υπαίτιος είμαι έτοιμος
κοιτάζω αγέρωχος λέω είμαι ένοχος
συγχωρέστε τον
εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
μόνος υπαίτιος είμαι έτοιμος
κοιτάζω αγέρωχος λέω είμαι ένοχος
εκτελέστε τον
συγχωρέστε τον
Στην γκιλοτίνα που η λεπίδα παίζει με τον λαιμό
γκιλοτίνα μέχρι το στερνό μου λεπτό
μείνε διπλά δες με το κεφάλι μου να χάνω
γιατί οι τύψεις και το τοξικό μου εγώ ζουν εδώ
γκιλοτίνα δεν θέλω χάρη πες το θεό
γκιλοτίνα για τελευταίο γεύμα πικρό
δωσ' μου εκείνα, λόγια που στο τέλος σου είπα
γιατί μετάνιωσα για εμάς και αμάσητα θα τα καταπιώ