Μια φορά και εναν καιρο
Μια φορά και εναν καιρο
Αποψε απλά γράφω αλλη μια σελίδα
Στο ανθωλόγιο με τισ εμονέσ μου
Γιατι εποχέσ που ειχαν μείνει στο χθέσ μου
Έχουν βρει καταφύγιο, πεθάνανε με τισ ουλές
Που έμειναν καιρό χαραγμένεσ επάνω μου
Να μου φωνάζουν ότι αδικα ακόμα τεστάρω τις
Αντοχέσ μου
Ποιόσ είμαι, ποιά άλλα πεσ μου
Είσαι τόσο καλόσ στο να κρίνεισ τουσ πάντες
Πριν πέρα τουσ κάνεισ
Μα αφήνεισ εκείνη να μείνη μέσα στο μυαλό σου
Λεσ και αν πεθάνεισ θα φύγει
Για αγάπεσ
Και για ρομάντζα
Ετοιμοσ πάντα
Ησουν να τρέξεισ
Για ένα χαρούμενο τέλοσ
Μ εκείνο το βέλοσ χτθπήθηκε μόνος
Μα εκείνη ξέχασεσ να την σημαδέψεις
Ερωτεύτηκεσ λέξεισ
Ερωτεύτηκεσ όσα φαντάστηκεσ πωσ θα μπορούσε να είναι
Μα την αλήθεια ποτέ δεν μπορούσεσ να την αντέξεις
Πού εχεισ χαλκό?
Σ ένα βουνό που οι αλλοι έχαν βρει μόνο πέτρες
Γι αυτό σαν χρυσάφι τουσ φέρθυκεσ
Πάντα ο φόβοσ μασ κανει γι αγάπη επαίτες
Κι είσουν πάντα δειλόσ, φοβισμένοσ, χαμένος
Στο έβεροσ τησ μοναξιάσ σου
Που νόμιζεσ πωσ μονάχα για αυτό εισαι γενημένος
Γι αυτό σταθερά
Θεοποιούσεσ την κάθε ματιά
Κάθε τησ κίνηση, κάθε μιλιά
Στα καστανά τησ μαλιά
Σου λεγε λίγα και άκουγεσ πολλά
Πίσω τησ σαν τη σκια
Κυκλοφορούσε η σκέψη σου πάντωσ αργά
Πόσο πονά
Κανείσ δε σοθ είπε ότι πάντα όποιοσ δινει τα πάντα
Στο τέλοσ μένει με τα χέρεια αδειανά
Την ψήχοση σου πάρε αγκαλιά
Γιατί εκεινη έχει γυγει από χρόνια
Αλλού τώρα χαμογελά
Και ετσι επιμένεισ κομμάτια να κάνεισ
Όποια κάνει πωσ πλησιαζει
Αφού δεν στη θημηζει αρκετά
Η ιουλιέτα σε βρηκε νεκρο οταν ξυπνησε, μα
Απλά σε κοιτούσε ψυχρά
Πριν επιστρέψει στην ρουτίνα
Που ζούσε πριν τόσο καλα'
Τόσο με το παραμύθι που έγραφες
Μείνε στο χωμα για παντα αγκαλιά
Μια φορά και εναν καιρο
Στο παραμύθι που εγραφεσ πέθανες
Μια φορά και έναν καιρό
Ποιοσ είπε οτι εχουν αίσιο τέλοσ οι έρωτεσ
Μια φορά και έναν καιρό
Πλήρώνουν οσοι ερωτεύωνται νθμφεσ
Μια φορά και εναν καιρο
Και κοιμούνται με τύψεισ τισ νύχτεσ
Στα φώτα τησ πολησ, δυο ξένει χαμένοι
Στα χνωτα που σβηνουνε στην καταχνιά
Τ αστέρι στα δάση το φωσ του δεν ρίχνει
Και δεν βρίσκει ο ένασ τον αλλον ξανα
Την καρδιάμου τυλίγω με συρμα
Ενα κριμα που κοβει βαθιά
Και στο πατο τησ λιμνησ
Για τα χειλια εκεινησ τησ νυμφησ
Που απτο στηθοσ μου κλεψε την καρδιά
Και τότε οι μυθει ζησαν αυτοι καλα
Κι εμεισ καλυτερα
Μια φορα και εναν καιρο
Στο παραμυθι που εγραφεσ πεθανεσ
Μια φορα και εναν καιρο
Ποιοσ ειπε εχουν αισιο τελοσ οι ερωτεσ
Μια φορα και εναν καιρο
Πληρωνουν οσοι ερωτευονται νυμφεσ
Μια φορά και εναν καιρο
Και κοιμουνται με τυωεισ τησ νυχτεσ