Το τελευταίο βράδυ της άνοιξης,
ο αναπτήρας μου αποφάσισε ν' αδειάσει.
Και το πακέτο που τον αριθμό σου είχες γράψει,
πια, τό 'χω πετάξει.
Γι' αυτό περπατάω μόνη στους δρόμους τους στενούς
κι ακόμα ψάχνω το γέλιο σου σε φίλους και γνωστούς.
Γι' αυτό σε ζητάω, σα να προσεύχομαι κρυφά,
γιατί έχω μάθει πώς ό,τι χάνεις, δε γυρνά.
Κι, αν με δεις το φθινόπωρο να κλαίω,
μη μου πεις πως τα χελιδόνια θά 'ρθουν την άνοιξη ξανά,
γιατί είναι Μάιος κι ακόμα να φανείς.
Το τελευταίο βράδυ της άνοιξης,
το κινητό μου αποφάσισε να σβήσει.
Κι ο ουρανός, που αστέρια είχε πλημμυρίσει,
με σύννεφα γέμισε, στο σκοτάδι του μ' έκρυψε.
Γι' αυτό περπατάω μόνη μου κάτω απ' τις ψιχάλες
και συλλογίζομαι τις αγάπες τις μεγάλες.
Γι' αυτό σε ζητάω σαν το μπουφάν που δε φοράω,
γιατί δε μου πάει, μα το αναζητάω, όταν φυσάει.
Κι, αν με δεις το φθινόπωρο να κλαίω,
μη μου πεις πως τα χελιδόνια θά 'ρθουν την άνοιξη ξανά,
γιατί είναι Μάιος κι ακόμα να φανείς.
Είμ' ο Μανώλης κι αυτά τα λόγια μου είναι αφιλτράριστα,
σ' τα χάρισα ένα μεθυσμένο βράδυ στα σκαλιά.
Το ίδιο κρύο καίει τον πνεύμονα εφτά χειμώνες μετά,
την πόλη σκέπασε παγωνιά, μα, αν θες να παίξεις στο χιονιά,
κρύψου από τη μοναξιά σ' εκείνην την παλιά μου ζακέτα,
να σε κρατάει ζεστά κι, όσα σού 'πα απόψε, ξέχασέ τα.
Αν σου λείψω, βάλε κι άκου την κασέτα με τη φάλτσα μου κιθάρα,
γιατί κόβουν σα φαλτσέτα οι στίχοι απόψε.
Γάμησέ τα, έχω ξυπνήσει απ' το πρωί στραβά
και την πληρώνουνε τ' ακόρντα,
την κιθάρα γδέρνω, γιατί παίζω άγαρμπα.
Μισώ αυτά τα Σάββατα,
που τα βήματα που έκανες στη σκάλα, όταν ερχόσουν, ακούω ξανά.
Είμ' ο Μανώλης και δεν ξέρω από νότες καλά,
γιατί νηφάλιος όταν πιάνω την κιθάρα, είναι βαριά,
κι, όταν μεθάω, για να γράψω τραγούδια είναι αργά,
οπότε απλά εξομολογούμαι στα φαντάσματα.
Κι, αν με δεις το φθινόπωρο να κλαίω,
μη μου πεις πως τα χελιδόνια θά 'ρθουν την άνοιξη ξανά,
γιατί είναι Μάιος κι ακόμα να φανείς.