Η Καλυψώ μου έκρυψε για πάντα την Ιθάκη
Προσπάθησε και μ' έπεισε σχεδόν πως δεν υπάρχει
Μα εσύ είσαι εκεί κι αυτό μου αρκεί
Να ταξιδέψω ως του κόσμου αυτού την άκρη
Για σένα πέθανα στου έρωτα την μάχη
Για σένα δέθηκα σε εκείνο το κατάρτι
Γύρισα τη γη και κάθε μου πληγή
Πυξίδα έκανα και μπρος σε εσένα χάρτη
Τον άντρα μου σαν τον πολύτροπο τραγούδα
Που πλήθος διάβει και τόπους αφού πάτησε του έρωτα το κάστρο το άγιο
Και πολιτείες πολλές εγνώρισε πολλών βούλες ανθρώπων
Κι ατέρμονη τυραννία τράβηξε στα πέλαγα η καρδιά του
Για να σωθεί κι αυτός παλεύοντας
Και να δει τη μέρα του γυρισμού
Τα χρόνια περνάνε
Ο ήλιος κάθε μέρα λάμπει
Αλλά με μαγεύει λιγότερο
Το σώμα της μου 'δωσε
Μα δεν το πόθησα κι ας ήτανε το ομορφότερο
Η θάλασσα μόνο κατάλαβε
Τι έπνιγα μέσα μου τόσο καιρό
Κι απ' τα μάτια μου στάζει η αλμύρα της κάθε πρωί που ξυπνώ
Κι ο πόνος θερίζει ώσπου να κοιμηθώ
Και εκείνη ζητάει ξανά να της δοθώ
Θεά μου και νύμφη μου και Καλυψώ
Μου λέει Μείνε εδώ και θα σου τραγουδώ
Θα σε φροντίζω και θα σ' αγαπώ
Το κουρασμένο κορμί σου από τις κακουχίες θα κάνω αιώνιο εγώ
Μα ξέρω πως βλέπει πως δεν το μπορώ
Μου λέει Είσαι ελεύθερος, δε θα εμποδίσω τον νόστο σου εγώ
Κι όμως αν ήξερες, λέει
Ποια πάθη η μοίρα πάνω στο πλοίο
Σου γράφει προτού πατήσεις
Το χώμα σου το πατρικό
Θα σκεφτόσουν διπλά το να φύγεις
Κι ο πόθος θα έμενε μαρμαρωμένος
Σαν άγαλμα για μια γυναίκα
Που αξιοζήλευτο δεν έχει τίποτα και
Δεν αρμόζει μαζί της καν να συγκριθώ
Ξεφτισμένη μου πυξίδα
Τα κύματα παλεύω απ' τη σανίδα
Ζεϊμπέκικο βαρύ, σπονδή στην Στύγα
Χάρισμά τους η Ιθάκη να τους πεις
Ξεφτισμένη μου πυξίδα
Της επιστροφής τον δρόμο βρήκα
Καμιά Ιθάκη δε μου αρκεί γιατί
Το σώμα σου είναι η μόνη μου πατρίδα
Αγαπημένη μου νύμφη
Με περιμένουν στο σπίτι
Μα όσα μου έχει γραμμένα η Λάχεση
Δεν είναι λόγος για λύπη
Μονάχα εκείνη μου λείπει
Κι ενώ η ομορφιά σου να κλέψει μπορεί
Την καρδιά κάθε άντρα στο διάβα σου
Αν το θελήσει
Εγώ τη δικιά μου καρδιά έχω χαρίσει
Μη συγκριθείς, δε σου αξίζει
Αυτή είναι θνητή κι εσύ αθάνατη
Στον χρόνο αγέραστη
Εκείνη είναι περαστική από τον κόσμο αυτό
Αλλά η Κλωθώ έτσι το ήθελε το νήμα που ύφαινε
Να νοσταλγώ να γυρίσω στη γη που γεννήθηκα
Για να γεράσω με αυτή που αγαπώ
Ως εκείνα τα βράχια κι αυτήν την πανσέληνο για ένα τανγκό να τη βρω
Κι αν η Άτροπος θέλει να μου κόψει
Το νήμα μου σε κάποιο κύμα
Εγώ θα κλείσω τα μάτια και θα το δεχτώ
Ξέρει η καρδιά μου καλά
Να υπομένει πολλά γιατί έπαθα πολλά
Πάθη και δοκιμάστηκα τόσο καιρό
Μες το κρύο και τη μάχη
Μαζί με τα άλλα σπάει κι αυτό
Δεν ανήκω εδώ
Ξεφτισμένη μου πυξίδα
Τα κύματα παλεύω απ' τη σανίδα
Ζεμπέκικο βαρύ, σπονδή στην Στύγα
Χάρισμά τους η Ιθάκη να τους πεις
Ξεφτισμένη μου πυξίδα
Της επιστροφής τον δρόμο βρήκα
Καμιά Ιθάκη δε μου αρκεί γιατί
Το σώμα σου είναι η μόνη μου πατρίδα