تا زیر گردن میجوشه خونم
یه مار گشنه انگاری داره میلوله توو من
من تماشاچی در و دیوار دیوونه خونه م
که تازه داره یادم میاد دیوونه بودم
چی بگم خالی بشم؟فکّم لمس
دلم ویرونه از تلفات جنگ بدتر
حتی دور شدم از خودم چند فرسخ
دیگه به هیچی نمیکشه مغزم
رو دلم هرچی بود قلم تف کرد
و حتی توو چتی کره م بغضم
نتیجه ی همش یه غزل شد،تلخ
که یه جرعه شو میشه تا ابد عوق زد
و خم شد بند هر انگشتم
که بازش کنی میریزه رپ از مشتم
یه چک مچاله م پر قلم خورد ام
یه بی آزار از زندگی چکّ هم خوردم
انگار رو یه طناب لقم،بندباز
که میگیرم از سکوت شهرم،سرسام
ارتفاع میشه فقط وقتیکه خسته ام،ترسناک
عیب نداره، ندارم ترس از ترسام
وقتی این بالام زمین زیر پامه
ضعیف میشه جاذبه عجیب میشه حالش
چوب تعادلمو میندازم لای جمعیت
جرئت من با همین میشه کامل
رو دلم هرچی بود قلم تف کرد
و نتیجه ی همش،یه غزل شد تلخ
شاعرم،بندبازم،هرچی که باشم
از یکی مثه تو،توو دلم تنفر هست
تویی که فقط تماشاچی بودی
همون موقعی که بازیچه ی خطر شد مرگ
از وقتی زندم،همینجام،تو شکّ
که میشه دنیارو زیر پاهام رقاص کنم؟
یا پرواز کنم,دست احدی نرسه بهم،ولی توو چشم باشم،اومدم بند باز شدم
من تووم طغیانه اگه ظاهرا ساکتم
تو مشتم چاله برگ آخرم،آس من
یه چیزی شبیه معجزس کار من
بندباز دائما و شاعرم پاره وقت
آخریشه من که کم ریسک نکردم
چه بده که نشه برگردیم از اول
تا زیر گلو داره میجوشه خونم
دیدم بند،پل بین دوتا دیوونه خونس
این جریممه نمیدونم مال کدوم گناهه؟
این سرانجام حاصل شیطنت کدوم خدامه؟
امید کجامه؟نورسفید کجامه؟
جوکری ام که به خنده ی هیستریک دچاره
از دور تکون میدم دستمو برات
تاحالا شده بری ولی دلت مقصدو نخواد؟
همه درا بستس روم و چشم بستم و طناب
یه کوه یخه که میگیره قلبمو الان
بدون چوب،لخت ،زیر باد شلّاق
عدم تعادل ،ارتفاع و راه موّاج
بگذریم گاهی حقیقت طعم تلخ حرفاس
یه شهر شده شاهد سقوط مرد بندباز
سیگار میچسبه گاهی بعد پرواز