هوا گرم شد، من هنوز سردم
یه گوشه نشستم، بهمن پشت بهمن
این فصلم مثل زمستونه برام
تنهام، مثل فرهاد
انگار کوه کندم، خسته ام نا امیدم از فردا
هه، اینجوری بهتره شاید باید این زمان لعنتی بگذره باز هم، باید بگذره تا من بفهمم کجام کی ام، اصلا دارم کجا میرم
اون بچه شیطونی که هرچی می دید سوال میکرد، تازگی ها فقط یه جا می گیره می شینه
دیگه اصلا واسش مهم نی که چی دیده چی میشه
آخرش هم بی ریه می میره ، سوخته بلیتش، پیری به سن نیست
انقدر فهمیده که بفهمه وقت رفتنه از جایی که هرچقدر بگردی واسه معرفت کمه
تنها امید من بعد مرگمه، سند آزادی سنگ قبره
دنیا زندونه، تن یه بندش، لحظه لحظه زندگی حبس روحه
مثل دود که میشه جذب خونت
میشی جذب اینجا، میشی یه مرده ی متحرک
وقتی لحظه هات به مو بندن
وقتی مردم به کوه غَرّن
فرهاد بگو بدونم من
کوه سخت تره یا جون کندن
وقتی لحظه هات به مو بندن
وقتی مردم به کوه غَرّن
فرهاد بگو بدونم من
کوه سخت تره یا جون کندن
جدیدا هر کی رو می بینم انگار از یه دنیا دیگست
نمی دونم شاید من از یه جا دیگم
فاصله زیاده مثل حرف تو دلم
نمی تونم همرنگشون بشم پس عادت کردم هر چی میگن فقط سر تکون بدم، حرف نزنم بحث نکنم
یه روزی این نقاب ها می شکنن، توی همو می بینیم
الان بیخودی وقت تلف نکنم
اون روز معلوم میشه هر کی چقدر مونده ازش، چقدر شده جذب
دنیا چقدر دوره از حقیقت
چقدر دیگه از این کوه باید بکنم، از چند تا مانع دیگه باید بپرم، چند بار بشکنم
فکرم از تو داره می خوره وجودم رو
انقدر به غروب خورشید خیره میشم تا یه روزی خورشید ببینه غروبم رو
وقتی لحظه هات به مو بندن
وقتی مردم به کوه غَرّن
فرهاد بگو بدونم من
کوه سخت تره یا جون کندن
وقتی لحظه هات به مو بندن
وقتی مردم به کوه غَرّن
فرهاد بگو بدونم من
کوه سخت تره یا جون کندن