اگر اون بیرون می موندم
منو دار می زدن با طناب دیگری
چه قبل از این چه بعدش چه فرق میکرد
زیر زخم ظلم زِر زده حس و حال زیرکی
نبوده اتفاق حضورم تو این چاله
چاه سرمایه نمیشه پر با اشتها
پیچ و مهره کرد هیکل بتنی و داد زد
اسکلت از تیر آهن منه همه ی سازه ها
علائم و اشاره ها می کنن حکایت
بر عکسِ شِکّرِ شلختگی تلخه نظمِ نو
و تموم شهرهای کوچیک میون جاده ها
این قرارداد بوده ببندن دهنِ ساده ها
آگاهیِ رُعایا سرکوبه تو اجاره ها
دست من نیست اگه کلامم واسه خوابت مزاحمه
رو ورق صاف می نویسم حروف مچاله ها
بفهم از مشاهداتت
یاد بگیر از ارتباطت با مشابهات
خیلی زودتر از اونچه فکر کنی تموم میشه
تمومت میکنن صداتم مدفون تو دل خاکت
و خاک ساکته و خاک خاموش
و باد ناز میکنه اسمتو با جاروش
پس تا عمر هست باید گرفت شاشید رو قانون
کل گنج قارون فدای عمق کارون
سد زدن رو جریان، ما منتظر بارون
میگی جنگیدن راه حل نیست
پس چرا زنجیر قفل منو ول نکرد
دست بسته پیش به سوی چوبه ی دار قدم قدم
قدمام بهم میگن از زمین دل نکن
میگی جنگیدن راه حل نیست
پس چرا زنجیر قفل منو ول نکرد
دست بسته پیش به سوی چوبه ی دار قدم قدم
قدمام بهم میگن از زمین دل نکن
تاب خورده نیمه مُرده
از خیرگی به زمختی حالم بهم خورده
از زمختی به خشم درونی دست برده
کل زندگی شده بازار عقده های عمده
هممون برده و رنگ پریده و صبر کرده ولی نتیجه ندیده
هممون رویاهامون از سرمون پریده
همه مجنون و پلید و پاره بدون ایده
بدون عشق و غریبه با زبون ظریفش
بدون درک از همدیگه
همیشه مصدوم بدون بیمه
بدون امنیت بدون روح مستقل
بدون بار، خسته از یه فردای دیگه
دنبال یار و فراری از آدمای دیگه
واسه زور گرفتنِ توده ها زوده یا دیره
تو گوشه گیری سخنرانی کن از طعم میوه
میسازه ماشینِ جنگ بیوه پشتِ بیوه
و تل به تل جنازه و تن به تن بگور
از دلاور اسطوره بساز به وطن بگو
کمان آرش رو ببین با پای رفتنت بمون
درختت سایه ی آیندگانه اینو خوب بدون
این سازه ی پُرِ تبعیض همه طبقه هاش زشته
نصف دروغاش دوغه باقی وعده هاش زرشکه
من و تو هم ترش کردیم و عاصی شدیم از عمل
شاید دوای درد همه ناتوانی ها عشقه
میگی جنگیدن راه حل نیست
پس چرا زنجیر قفل منو ول نکرد
دست بسته پیش به سوی چوبه ی دار قدم قدم
قدمام بهم میگن از زمین دل نکن
میگی جنگیدن راه حل نیست
پس چرا زنجیر قفل منو ول نکرد
دست بسته پیش به سوی چوبه ی دار قدم قدم
قدمام بهم میگن از زمین دل نکن
واسه آویختنم جرثقیل آوردن
انگار میخوان یه فیلو دار بزنن
که داره دل نهنگ با اراده ی مور
با چکمه های جبر میخوان زیر پاش بزنن
تا وقتی حس کنم زیر آب خفم
تا وقتی بشکنه گردنم زیر ماتمم
ولی من رزم میشناسم و ترس رو قورت دادم
از تیغ زبون خون میچکه تا زور دارم
دیگه بیخیال چه زهر ماری بود روزگارم
فقط مهمه شیرینیِ قندِ فتح
تو راه آزادی روان بسانِ برگ
نفس بریده بدنبال باد افتادم
بی فایده بود و با این طلوع لعنتی
میرسه نوبتم سرودِ سقوط سر بدم
و باز شعر بخونم از زنده ها تو صف
یه روز نوبت تو هم میرسه کبکِ سر تو برف
تا روزی بیاد نباشیم مشغول تماشا
یه مشت باهم بسازیم از اتحاد مردم
برای مردم و برای اقلیت
و برای دفاع ازش بجون بخری این دردو
و مشت آخرو بکوبی به این استبداد
با فکر بشکنی خطکشِ جبارِ مرزو
این ترسو از این فروپاشی دروغو
جشن تاریخ بگیریم رسیدن این بلوغو