نبش سه راه یه دکّه داره
صداش میکنیم عمورضا اهل حاله
خوش مشرب
انگاری با لبخند ، زاییده شده
نه مرفّه نه پر از درد
بچه وسطه بالای منه ، پایین خودت
همسایمونه
رو پشت بوم کفتر داشت
طوقی ، دُم چتر ، پرپا
میگفت پسرم
"پرواز برا کفتر جلد ، یه شوخی مضحکه
بش آب و دون بدی ، خداش تویی . بده مژده به
علف هرز که میمیره اکه از ریشه ش ، جداش کنی"
عمورضا همه بم میگن رُخ
ولی کنارت وایسم سربازتم
با اینکه ماتم و گرفتم ماتم
هرجا برم اسمته رو لبام
از جاذبته ، نباشی ، یه محله رو هواس
عمورضا میگفت و ما میشنفتیم
از گوشه کنار آسفالت میشکفتیم
میگفت میشه جاودانه زیست
با اینکه نیست عمری
با اینکه نیست عمری
خیابون ، همون مدرسه ی بی کلاسه
که ازرائیل میزنه توش تیک حاضر یا غائب
اینو گفتیو لفظ اومدم "عمو سلطونی"
گفتی "جوون ، شیر که تویی ، شیره منم
عصاره ی کوچه که پیره منم
دیدم اونی که ندیده فلک
رنگ عوض کنی ، میشی برگ پوسیده
سند صلحه گلی که رو مرز روییده
کورسو خودش سو میده
و سیراب از سراب نوشیده زیاده
پشت خالیه هر دیواره ، گرم به سیمانشو
شرف ، شرف به پاکیه خیاله"
عمو رضا نوکرتم
تو قمار زندگی پشت دستتم
به کل شهر متّصلم
دعا کن چال کنم قلّک غم
خوش به حال جوب آب که دلش روشنه به روی ماه
خوش به حال من که تو رو دارم تو این کوچه ها
عمورضا میگفت و ما میشنفتیم
از گوشه کنار آسفالت میشکفتیم
میگفت میشه جاودانه زیست
با اینکه نیست عمری
با اینکه نیست عمری
اون کِیف بی کلک ، اون چشم بی طلب آرزومه
یکی باس اینو رو دست تقدیر خال بکوبه
کو مونس ؟ حتی آفتاب دنبال سایه بونه
شهر خالیه چون پر از وانموده
پر از حال و هوله ، پر از هله هوله
هالو هُل هلو داره
دنیام نطق دولولاس که
باس بگنجی کنج اموراتت
چون بازی تا عمق گلبولاته
عمورضا حکمت آسفالت رو گفتی ، به به
گفتم تا سر دکّه ت بیام انگاری جهانو گشتم
تا لمس معنای سفر ، همه مسافریم
تا پر کشیدن بر فراز برجای سیخ
آسفالت همه گیره ، قول نامه نیست
خوش اومدی ، به آغوش این نوزاد پیر
عمورضا میگفت و ما میشنفتیم
از گوشه کنار آسفالت میشکفتیم
میگفت میشه جاودانه زیست
با اینکه نیست عمری
با اینکه نیست عمری