ทุกๆ วันแต่เช้าเขาจะไปเข้างาน
ทุกๆ เย็นปิดร้านจับกีตาร์ออกมาร้องเพลง
เขามีความใฝ่ฝัน สักวันจะเป็นศิลปิน
ราวกางปีกโบยบิน เขาทิ้งงานเลือกการบรรเลง
คว้ารถไฟด้วยหวัง ปลายทางถึงหัวลำโพง
หนุ่มในวัยกระทง มุ่งตรงสู่ชานชาลา
เป้หนึ่งใบ สะพายกีตาร์หนึ่งตัว
คืนสล่างสลัว เขาล้มตัวลงนอนอาศัย
ย่ำบนทางอับเฉา สองเท้ายังมีกำลัง
ยืนเปิดหมวกลำพัง เซซังค่ำไปจรไป
เก็บเศษเงินเป็นทุน จากคนใจบุญสุนทาน
จำเอาไว้สักวัน เขานั้นศิลปินใหญ่
มาบรรเลงในร้านเหล้าให้คนเมาได้บันเทิง
คืนวันอันรื่นเริง เขาทำความฝันหล่นหาย
กาลเวลาเนิ่นนาน ทำใจคนให้เปลี่ยนแปลง
ยืนกลางไฟส่องแสง ในเมืองของความเมามาย
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อค
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู
ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป
เสพเข้าไปเถอะยา ไหวป่ะ
กินเข้าไปสุรา เมามาย
จนร่างกายทรุดโทรม เนื้อตัวทรุดโทรมเมื่อตัวเข้าโน้มไปเป็นเนื้อร้าย
เขากรีดร้องเสียใจ เขาถดถอยหลังไป
เขาหวาดกลัวความตาย เขาหัวใจสลาย
ทุกๆ วันแต่เช้าเขาจะไปเข้างาน
ใครก็คงต้องการ ปรารถนาเป็นอยู่สบาย
ราตรีนี้ มืดมนต์ เขาหลุดพ้นจากความทรุดโทรม
เถอะไปปลอบประโลม ในปรโลกต่อไป
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อค
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู
ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อค
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู
ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อค
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู
ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อค
บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู
ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป