Δουλεύω τους προσωπικούς µου κώδικες
Μην κοιτάς τον ἠλιο
Μικρή φόνισσα τυφλώθηκες
Πέτα το μαχαίρι που µε σκότωσες
Κι ακούμπα τις πληγές µου να µε νιώσεις
Πες µου το ᾿νιώσες?
Κάποτε ερωτεύτηκες κουπλέ µου
Κάποτε ένιωσες κουπλἑ µου
Κάποτε ήσουν το κουπλέ µου
Δεν τελειώνουν τα κουπλέ µου
Ήσουν μαχαίρι στις πληγές µου και τεντώθηκες
Κόψε το σκοινἰ και περπάτα το νωχελικἁ
Η έκφραση κάνει τη διαφορά
Νεκρός διαβάτης δεν προχωρά, αλλά σέρνεται
Περνάει απὀ το µέρος να θυμάται το ἁρωμα της
Μεταφέρομαι σε πόλη ὀπου δεν βλέπουμε
Συσκότιση τυφλά ὀνειρα και ἑνα μυαλό σε απόγνωση
Καρδιά στην απομόνωση καρδιά μου
Κράτα τα μυστικά µου να θυμάσαι πως
Το πιο ωραίο λουλούδι είναι στην κόλαση
Τι γράφω πάλι?
Κρασί ζάλη κεφάλι
Ήπια µια δόση αλήθειας να κάνω γιορτή
Ένα πένθιμο καρναβάλι
Το μάτι µου στραμμένο στο μπουκάλι
Το άλλο το 'χω βγάλει
Το μάτι του κυκλώνα δίπλα από το τρίτο µάτι
Τώρα τι?
Ανοίγω την Καρδιά µου και τη κλείνω στο κουτί
Μόνη διαφορά είναι πως το κλειδί το κρατάς εσύ
Για αυτό είναι δίλημμα
Να φύγω μακριά χωρίς καρδιά
Ή να προσπαθήσω για το τίποτα
Απλά πληγώνομαι
Εγώ κοιτάζω το φεγγάρι να τυφλώνομαι
Το παιδί μέσα µου µε σκότωνε
Και όσο µεγαλώνω μένω άνθρωπος θνητός
Μη σε μπερδεύει ο Διάολος
Εκτός και αν οι ατέλειες µε κάνανε να φαίνομαι τρωτός
Μην αισθάνομαι χαζός, πολέμα το εντός
Πόλεμος κάθε ἑνα λάθος µου
Πια είδα, πια αισθάνθηκα, πια άγγιξα
Κατά βάθος στο βάθος µου
Ώρα να εμφανιστεί ο άλλος µου εαυτός
Ο τόσο δύσκολος και ο αποκρουστικός
Ο Πέτρος ολοκλήρωσε ατέλειες
Εφόσον δεν ήτανε αρκετός
Ο Πέτρος ολοκλήρωσε ατέλειες
Εφόσον δεν ήτανε αρκετός
Περπατώ στο Λαβύρινθο σου να σε βρω µα δε σε βρίσκω
Και έτσι καταλήγω μοναχός
Περπατώ κατά µήκος της Γης του πως
Κόβονται οι συνήθειες τη µια στιγμή στην άλλη
Φως δωσ᾽ μου ώστε να μείνω ζωντανός όχι μισός
Ο Πέτρος ολοκλήρωσε ατέλειες
Εφόσον δεν ήτανε αρκετός
Ο Πέτρος ολοκλήρωσε ατέλειες
Εφόσον δεν ήτανε αρκετός