Je bent vandaag al zolang dood dat ik je niet meer mis Het is verwerkt, geaccepteerd en weggesleten Alleen je ogen heb ik nooit kunnen vergeten Ze waren... ik kan niet zeggen wat het is Je kon zo kijken met die wonderlijke ogen Alsof je zien kon wat er omging in mijn ziel En ik wist nooit of wat je waarnam Jou in feite wel beviel Of dat je binnen in me las Hoe groot de chaos daar soms was Als ik je, zwak en laf, met iemand had bedrogen En toen jouw ogen mij allang hadden verlaten Nooit meer een glimlach of een knipoog, zelfs geen blik Liep ik nog altijd hardop tegen je te praten Daar was ik zo op ingesteld Ik had nog zoveel niet verteld Die eerste maanden leek ik echt wel niet goed snik Je bent al zolang weg dat zelfs de spijt verdween Al ben je dikwijls nog aanwezig in mijn dromen We zijn weer jong - de desillusie moet nog komen Je bent zo mooi en je kijkt lachend door me heen Ik laat je kijken, want ik heb nog geen geheimen We zijn bezeten van het leven en elkaar En bij 't ontwaken denk ik droevig: Was die droom nu nog maar waar Dan zou het anders zijn gegaan We hadden meer ons best gedaan En wie weet was jij misschien dan nog wel bij me Maar toen jouw ogen mij voorgoed gingen verlaten Hield ik je hand vast tot je blik tenslotte brak 'T Leek of je sliep, of we de dood alweer vergaten Ik heb je ogen dichtgedaan En ben toen voor het raam gaan staan En keek naar buiten En ik voelde me een zak