Bloków tysiące a w nich warstwami my średni sorcik.
Piętra nad nami, piętra pod nami jak gorzki torcik,
Lecz nas nie zmorze złocony bożek,
Ani nie korci.
My z Tobą Boże, więc jeśli możesz, osłodź ten torcik.
Sam popatrz ile tu Ciebie, na pewno więcej niż w niebie,
Co piętro, co klatka jest Józef i Matka i osioł kopytem grzebie.
Ty widzisz ku Twojej chwale, stoisz na każdym regale.
Na sianie, na ścianie gdzie śmiech gdzie płakanie tam czuje się Boski palec.
Bloków tysiące a w nich warstwami my średni sorcik.
Piętra nad nami, piętra pod nami jak gorzki torcik,
Lecz nas nie zmorze złocony bożek,
Ani nie korci.
My z Tobą Boże, więc jeśli możesz, osłodź ten torcik.
Tu każde mieszkanko stajenką, miliony pastuszków pod ręką
I gwiazda nas grzeje, co wieś to Betlejem i śnieg sypie bardziej dziś miękko.
Więc tu gdzie skromniutkie Twe leże, my Boże witamy Cię szczerze
A ciepłe powietrze co w pięty Cię łechce to nasze cichutkie pacierze.
Bloków tysiące a w nich warstwami my średni sorcik.
Piętra nad nami, piętra pod nami jak gorzki torcik,
Lecz nas nie zmorze złocony bożek,
Ani nie korci.
My z Tobą Boże, więc jeśli możesz, osłodź ten torcik.
Lecz nas nie zmorze złocony bożek,
Ani nie korci.
My z Tobą Boże, więc jeśli możesz, osłodź ten torcik.