โอละน้อ ๆ เอ่อ น้องเมียเอย คือคักแท้
โตข่อยนี้เกิดเป็นลูกกำพร้า
โตข่อยนี้เกิดเป็นลูกกำพร้า
อยู่กับเอี้อยมาเลี้ยงจนว่าใหญ่
จนว่าเอี้อยได้เป็นฝั่งเป็นฝา
จนว่าเอี้อยได้เป็นฝั่งเป็นฝา
นี่ละเน๊อะเขาว่าข้าวมันปลาใหม่
แต่ก่อนกี้มันกะดีอยู่หล่า
แต่ก่อนกี้มันกะดีอยู่หล่า
บ่เคยปล่อยเคยป๋าเฮ็ดนาดีหลาย
แต่ซูมื้อชวนเฮ็ดนั้นเฮ็ดนี่
แต่ซูมื้อชวนเฮ็ดนั้นเฮ็ดนี่
เพิ่นเป็นหูบ่ดีเอี้อยละอุกใจหลาย
โฮ้ยอุกใจนำพี้อ้ายโตเนาะตองเนาะ
ชวนเฮ็ดหยังกะบ่เฮ็ด ฮึ่ยเอี้อยหละเบี่อ
เว้าหยังกันหละเอี้อยน้องคู่นี้
เว้าหยังกันหละเอี้อยน้องคู่นี้
ว่าหูไฝบ่ดีจมให้ผู้ใด๋
มือนี้เจ้าสิพากันไปหยัง
มือนี้เจ้าสิพากันไปหยัง
ทรงคือฟ่าวคือฟั่งสิพากันไปใส
ข่อยสิให้น้องพาไปโรงบาล
ข่อยสิให้น้องพาไปโรงบาล
ให้หมอเบิ่งอาการหูบ่ดีอย่าพาลหลาย
เอี้อยวินหัวแฮงหลายบ่เอี้อย
เอี้อยวินหัวแฮงหลายบ่เอี้อย
เบิ่งทรงสีเมื่อยๆป่ะน้องสิพาไป
วินหลายบ่เอื้อยนี่หละโรคกรรมพันธู์แม่เฮากะเป็น
โอ้ยวินหลายหล่า
คือเป็นหนักละแท้น้อเอื้อยอ้อ
คือเป็นหนักละแท้น้อเอื้อยอ้อ
เบิ่งคำเว้าคุณหมอเคร่งคัดแฮงหลาย
เป็นจั่งใด้หมอเพิ่นว่าเป็นหยัง
เป็นจั่งใด้หมอเพิ่นว่าเป็นหยัง
เว้าสู่พี่อ้ายฟังหมอเพิ่นว่าจังใด๋
หมอเพิ่นย้ำให้ทำตามหมอสั่งเด้ะ
หมอเพิ่นย้ำให้ทำตามหมอสั่งเด้ะ
หมอบ่เว้าสู่ฟังไปถามเอี้อยพี้อ้าย
หยับมานี้ข่อยสิเว้าสู่ฟัง
หยับมานี้ข่อยสิเว้าสู่ฟัง
คำที่หมอเพิ่นสั่งฟังแล้วต้องเฮ็ดได้
เจ้าต้องเฮ็ดได้เด้ะเจ้าสัญญาข่อยก่อนเด้ะเฒ่า
น้องย่านเป็นโรคกรรมพันธุ์
น้องย่านเป็นโรคกรรมพันธุ์
ให้พี่อ้ายอยู่บ้านช่วงนี่อย่าไปใส
ให้ฟ่าวเว้าเฒ่าเจ้าเฮ็ดหยังอยู่
ให้ฟ่าวเว้าเฒ่าเจ้าเฮ็ดหยังอยู่
ข่อยอยากฟังอยากฮู้หมอให้เฮ็ดจั่งใด๋
เบิ่งทรงเจ้าสิเฮ็ดได้อยู่เฒ่า
เบิ่งทรงเจ้าสิเฮ็ดได้ดีอยู่เฒ่า
โรคนี่หมอเพิ่นเว้าเจ้าคนเดียวช่อยได้
หมอสั่งมาว่าของดองต้องงด
หมอสั่งมาว่าของดองต้องงด
เอายาไปทานให้หมดสี่ห้าวันก็หาย
ไปเฒ่าไปเอายาไปทานหวัดเด้อ
ถ้าแม่เจ้ามาบอกเลยว่าบ่ต้องซื้อหยังมาฝากข่อยดอก
หมอสั่งห้ามกินของดอง
จำได้บ่หละบรรทัดสุดท้ายนะ สี่ห้าวันก็หาย
จำได้อยู่เฒ่า จำได้บักอย่างคักเลย
จำได้หละพี่อ้าย
จ้า
โรคหยังน้อบ่เคยพ้อเคยเห็น
โรคหยังน้อบ่เคยพ้อเคยเห็น
ตั้งแต่เช้าจดเย็นบ่ได้ออกไปใส
อดเอาแน่เหลืออีกแค่คืนเดียว
อดเอาแน่เหลืออีกแค่คืนเดียว
คันคืนนี้เจ้าเบี้ยวเดี๋ยวมันสิบ่หายเด๊ะ
เอื้อยจ๋าเอื๋อยน้องเป็นวินๆหัว
เอื้อยจ๋าเอื๋อยน้องเป็นวินๆหัว
มันหน้ามืดตามัวใจกระวนกระวาย
มาเป็นโรคละคือกันแท้หละ
พู้นหนะ
มาเป็นโรคละคือกันแท้หละ
สิวปัวให้เด้อน้าบ่ต้องหาหมอกะได้
แม่นอีหลีบ่พี้อ้าย
ฮึ่ย ยามน้าเว้าหยังขึ้นจั่งแม่นเจ้าหูดีเน๊าะ
บัดยามข่อยเว้าหยังขึ้นเอาหูหนีไปทางใด๋
เปี้ยะเอาจักบาดสะน้อ
ข่อยห่วงน้าเด้นีย่านเป็นหยังขึ้นมา
ข่อยสิอยู่จังใด๋ โอ๊ะๆเจ้าสิอยู่จังใด๋
บ่แมนสิแมนความเลาอยู่บ่เอื้อย
นั่นหนะ
ฮึ่ย