Η Αρετή τον έρωντα να τηνε πιάσει αφήκε
Που ναι δεκατριώ χρονώ δεκατεσσάρω εμπήκε
Καλά και να 'ταν φρόνιμη πολλά γραμματισμένη
Τσ' αγάπης ως κι αν χώνεται 'πο τσ' αραμάδες μπαίνει
Κι άμα θ' αρχίσει τσι μικρές έρωντας να πατάσει
Δεν έχουν γνώσης δύναμη ν' αφήσουν να περάσει
Κι όπου δε σώσει γρήγορα σπίθα φωθιάς να σβήσει
Δίνεται χώρες και χωριά και δάση να κεντήσει
Γι' αυτό τυχαίνει στην αρχή σ' εκείνους που 'χουν γνώση
Να μην αφήνουν το κακό να περισσοξαπλώσει
Και λόγιασε σαν φρόνιμη κερά μου να σχολάσεις
Ετούτη την κακή αρχή και τα 'σφαλες να σάσεις
Πως να τη διώξει τη φιλιά να φύγει από κοντά τζη
Κι ο νους τση να να-μαζωχτεί να 'ρθουν τα λογικά τζη
Στον κόσμο ποιος εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει
Ποιός δεν την-ε δοκίμασε ποιός δεν την-ε ξετρέχει
Μην την καταδικάσετε κι ας τα 'καμε τα λάθη
Γιατί 'ναι ακόμη κοπελιά κι αμάθητη στα πάθη
Δεν είναι τούτη μοναχή μα εσφάλασι κι οι άλλες
Πια φρόνιμες και γνωστικές άξιες και πια μεγάλες
Νιες και στεμένες του καιρού και γριές να ξ-αφορμήσουν
Κι οι πονηριές του έρωντα όλες να τσι νικήσουν
Κι εις πεθυμιά προσωρινή που σαν ανθός διαβαίνει
Κι ωσάν τον άνεμο σκορπά κι ωσάν τα νέφη πη(γ)αίνει
Δείξε χρυσάφι και φωθιά του κοπελιού να πιάσει
Να δείς πως τρέχει στην φωθιά και στο κακό του αράσει
Και πάρε ξόμπλι απ' τα μικ'ρα κι άμε στα πλια μεγάλα
'κεινα που ξεβιζάσανε και μπλιό δεν τρώσι γάλα
Ράσουσι πάντα στ' άφαντα τ' αψήφιστα γυρεύουν
Εις το κακό σιμώνουσι κι απ' το καλό τως φεύγουν