Kennir tú henda meistaramann
Hann vallaði á vatnið og í ský hann svann
Hann vendi alt á høvdið, hann á deyðanum vann
Hann okkum endurføddi, ævinleikan hann fann
Kennir tú henda meistarakokk
Hann sat ímillum skøkjur og onkran ørvitisknokk
Hann mettaði ein maktasleysan menniskjaflokk
So væl og virðiliga hevði at øll fingu nokk
Hann var eitt ljós
Sum eitt stjørnuhav
Borin inn í eitt fjós av Mariu drós
Hann okkum beyð at ganga
Sína egnu kós
Hóast tú og eg vita
At mongum ætlan brast
Kennir tú henda meistaramann
Hann tempulfólkið rak á dyr við levind og gang
Tí bønarhúsið líktist eini ránsmannabúð
Tað gongur ikki skilja bæði eg og tú
Kennir tú henda meistaramann
Hann klára kelduvatnið fekk til perlandi vín
Hann segði latið smábørnini koma til mín
á krossinum einum røvara Hann beyð heim til sín
Hann var eitt ljós
Sum eitt stjørnuhav
Borin inn í eitt fjós av Mariu drós
Hann okkum beyð at ganga
Sína egnu kós
Hóast tú og eg vita
At mongum ætlan brast