Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν, Να πάει ση στρατείαν, Τη νύχταν πάει σο μάστοραν, Τη νύχταν μαστορεύει, Κοφτ' ας ασήμι πέταλα Κι ασό χρυσάφ' καρφία, Τον μαύρον ατ' καλύβωνεν Κατάντικρυ σον φέγγον Κι η καλή ατ' παραστέκει άτον Με το χρυσόν μαντήλι Και τα δάκρυα τ'ς κατήβαιναν, Καλομηνά χαλάζια. Καρφίν, καρφίν απλώνει άτον, Την γην δάκρυα γομώνει. -Που πας, που πας, ναι Μάραντε, Κι εμέν σίναν αφήνεις; -Αφήνω σε σον κύρη μου, Τον Άεν -Κωνσταντινον, Αφήνω σε σην μάνα μου, Την Άϊαν - Ελένην, Αφήνω σε σ'αδέλφια μου, Τους Δώδεκ' Αποστόλους