Κάτι φάτσες που στην κόλαση του Δάντη δε θα μπόραγε κανείς να τις αντέξει, με σκοτώνουν κάθε μέρα με το γάντι και μου λεν' την τελευταία πάντα λέξη. Στη ζωή μου, στο ραδιόφωνο, στα νέα, στο δελτίο του καιρού και στο Προπό κυματίζουν μια πολύχρωμη σημαία και τους φαίνομαι μονόχρωμος εγώ. Ασ' τους να με τραβάνε σφιχτά απ' το μανίκι, πιο σφικτά, πιο σφικτά. Εγώ θα 'ρθω σε 'σένα, αγάπη μου στο σπίτι ξαφνικά, ξαφνικά. Μονομαχία... μέχρι θανάτου. Μονομαχία... μέχρι θανάτου. Με κοιτάνε σαν να είμαι εγκληματίας, κι όμως μέσα μου ίδιο σπέρμα κουβαλάω, μια κοπριά είμαι κι εγώ της ιστορίας, μία πέφτω, μια σηκώνομαι και πάω. Ασ' τους να με τραβάνε σφιχτά απ' το μανίκι, πιο σφικτά, πιο σφικτά. Εγώ θα 'ρθω σε 'σένα, αγάπη μου στο σπίτι ξαφνικά, ξαφνικά. Μονομαχία... μέχρι θανάτου. Μονομαχία... μέχρι θανάτου. Μονομαχία... μέχρι θανάτου. Μονομαχία... μέχρι θανάτου.