Ik werd twaalf jaar gekoesterd
Door jouw liefde en jouw blik
Maar opeens was alles anders
'T Werd alleen m'n broer en ik
Jij verdreef mijn boze dromen,
Met een simpel troostend lied.
Tot dat jij naar Parijs ging
En mij verliet...
Nee, twaalf jaar is niet voldoende
Nee die tijd is veel te kort
Daarin kun je toch niet leren
Hoe het leven later wordt?!
En ik blijf het wel proberen
Maar twaalf jaar is veel te kort
Twaalf jaar bracht jij verhalen
Over waar je was geweest
Ik vroeg: 'mam mag ik mee?
Want ik mis jou hier het meest'
Jouw laatste kaart geschreven,
En je laatste woord aan mij
Zijn in Parijs gebleven
Mijn jeugd was voorbij...
Want twaalf jaar is niet voldoende
Nee die tijd is veel te kort
Ik heb je niks meer kunnen vragen
Jij bent enkel een portret
Jij hebt mij nooit kunnen leren
Hoe het leven later werd
Te kort,
Om alleen door te gaan
Te kort,
Om sterk te staan
Te kort
Om zelf de weg te gaan
Alleen zij
Keert het tij
Maakt me vrij
Twaalf zorgeloze weken
Won m'n hart het van m'n hoofd
Zij liet mij het paradijs zien
Waar ik nooit in heb geloofd
Maar ook zij kent jouw verleden
Al die pijn en dat verdriet
Sluipen langzaam in haar leven
En dat wil ze niet...
Want twaalf jaar is niet voldoende
Nee die tijd is veel te kort
Daarin kun je toch niet leren
Hoe het leven later wordt?!
En ik blijf het wel proberen
Maar twaalf jaar is veel te kort
Je doorgrondt vaak het geluk pas
Als het wegvliegt uit het zicht
Haal mij weg hier uit het donker
En omarm mij met jouw licht...