De wereld zag een sprookje toen wij trouwden.
Het volk kreeg waar zo lang op was gewacht.
Maar ik las in jouw ogen wat je dacht:
'Verwacht niet dat ik ooit van je zal houden.'
Mijn liefste, wacht maar tot ik je verander!
Dat doe ik met mijn Liefde – geef me tijd.
Dat bleek op voorhand een verloren strijd,
Want jij bleef steeds verbonden met die ander.
En toch... blijf ik hopen,
Dat het anders zal verlopen...
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Heb ik je ooit gekend?
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Zeg me wie je bent!
Ik zal heus niet ontkennen dat je lief bent,
Je bent zo'n meisje waar het volk van houdt.
En dáárom ben ik ook met je getrouwd.
Maar Liéfde – néé! Ik vrees dat je naïef bent...
Maar straks als onze kroonprins is geboren?
- Met óók nog één reserve – ben je kláár.
En toen begon het schieten op elkaar,
Omdat je doorkreeg dat je had verloren.
En toch... bleef ik hopen,
Dat het anders zou verlopen...
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Ik heb je nooit gekend.
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Zeg me wie je bent!
Dan wordt de Liefde een gevecht,
Omdat je niet wilt kiezen,
En kom je in een strijd terecht,
Die ééntje moet verliezen.
Alles waar je op vertrouwde,
Je zekerheid op bouwde,
Spat als een boze droom uiteen
En sta je weer alleen ...
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Ik heb je nooit gekend.
Wie ben je dan?
Wie was je dan?
Zeg me wie je bent!
En ben ik nog wel eens in jouw gedachten?
Als ik kijk naar onze jongens, zie ik jou.
En ben je nu gelukkig met 'die vrouw'?
'Die ander' bleef geduldig op me wachten...
En toch ...
En toch ...
Bleef ik hopen
Bleef ik hopen
Dat het anders was gelopen ...