นาฬิการ้องบอกเวลา ก็เตือนบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไป
หมดเวลาแล้วมันคอยบอก หมดเวลาแล้วเตือนตลอด
เสียงคุณครู ลอยเตือนย้ำมาแต่ไกล
พอแค่นั้นทุกคน หมดเวลาวางปากกา แล้วเดินขึ้นมาคืน Answer Sheet
แล้วฉันก็ขออีกหน่อย แล้วฉันก็ขออีกหน่อย
คุณครูชายตามองมา ส่งสายตาอย่าทำอย่างงั้น
บางทีบางครั้งต้องหยุด บางทีบางครั้งต้องหยุด
บางทีบางคราว เราต้องเข้าใจในเงื่อนไขของเวลา
ทุกคนเราเหมือนกัน บางทีไม่มีเวลามากพอจะทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกคนเราเหมือนกัน เราไม่ได้มีเวลาที่มากพอจะทำ
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
ก็ครูบอกได้แค่ไหนก็แค่นั้น
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้โอ
♪
พอเติบโตขึ้นมา โจทย์ปัญหามันก็เปลี่ยน
ฉันย้อนคิดถึงคำเดิมๆ แต่ยังใช้ได้เหมือนกัน
เสียงครูที่เคยได้บอก เสียงที่เคยได้บอก
เป็นเสียงคุณครูกับคำเดิมๆ ที่คอยย้ำซ้ำๆ
ว่าความรักก็เหมือนกัน
หมดเวลาเดินออกมา แล้วเช็ดน้ำตามองเขาเดินไป
แล้วฉันก็ขออีกหน่อย แล้วฉันก็ขออีกหน่อย
คุณครูชายตามองมา ส่งสายตาอย่าทำอย่างงั้น
บางทีบางครั้งต้องหยุด บางทีบางครั้งต้องหยุด
บางทีบางคราว เราต้องเข้าใจในเงื่อนไขของเวลา
ทุกคนเราเหมือนกัน บางทีไม่มีเวลามากพอจะทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกคนเราเหมือนกัน เราไม่ได้มีเวลาที่มากพอจะทำ
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
ก็ครูบอกได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
ถึงแม้มันยากจะทำใจ ถึงแม้ไม่ง่ายจะทำใจ
ที่บอกว่าได้แค่ไหน ก็แค่นั้นละกัน
ถึงแม้มันยากจะทำใจ แต่มันก็ต้องทำใจ
คุณครูบอกได้แค่ไหนก็แค่นั้น
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้โอ