Βρέχει κι είμαι τα φώτα που κοιτάς Αφηρημένα, πίσω από το τζάμι Βάρος που στο λαιμό φοράς Όταν βουτάς, σε λογισμών ποτάμι Βρέχει κι είμαι ο περαστικός Που βιαστικά από δίπλα σου περνάει Στον ώμο του να κλαίει ο ουρανός Και αυτός κλειστή ομπρέλα να κρατάει Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού Μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου Γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού Να μην κρύβω τον ήλιο απ' τη ματιά σου Βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή Που αγγίζει απαλά το πρόσωπό σου Λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή Στην άκρη των χειλιών σου Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού Μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου Γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού Να μην κρύβω τον ήλιο απ' τη ματιά σου