Úfinn sjór, eins og á orgel væri leikið Freyðandi aldan hélt í eykið. Kólgubakkinn reis og hneig í fjörunni aldan var feig. Nakinn ég stóð undir himninum Grátandi rigning í sandinum. Villt skýin lutu engri stjórn ægi færðu tár sín að fórn. Ég gekk og horfði í spegil fljótsins í straumnum augun léku sér. Fljótið rann í átt til hafsins Augunum gleymdi að skila mér. Þú tapaðir öllu, köld og sár Of stolt til að öskra eða fella tár. Systur þínar fölar, rauluðu svangar Börnin hlógu eins og dæmdir fangar. Seinustu laufin féllu frá trjánum Vindurinn kyssti þau, krjúpandi á hnjánum. Fljótið það kallaði, þoldi enga bið ég vissi að ég yrði að snúa við. Hryggur ég spurði spegil fljótsins Er þetta ég eða þorpsins álfur. Ekkert svar það rann í átt til hafsins Eins og ljúfur, hljóður sálmur.