W grudniowy płaszcz okryta śmierć
Spod ciemnych nieba zeszła chmur
Przy brzegu konał smukły bryg
Na pomoc "Mona" poszła mu
Gdy przyszedł sygnał, każdy z nich
Wpół dojedzonej strawy dzban
Porzucił, by na przystań biec
By wyruszyć w ten dziki z morzem tan
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
A fale wściekle biły w brzeg
Szum morza tłumił chłopców krzyk
"Mona" do brygu dzielnie szła
Lecz brygu już nie widział nikt
Na brzegu kobiet niemy szloch
W ramiona ich nie wrócą już
Gdy oceanu twarda pięść
Dosięgnie ratowniczą łódź
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
I tylko krwawy słońca dysk
Schyliło już po ciężkim dniu
Mrok okrył morze, niebo, brzeg
Wiecznego całun ścieląc snu
Wiem dobrze, że synowie ich
Też w morze pójdą, kiedy znów
Do oczu komuś zajrzy śmierć
I wezwie ratowniczą łódź
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
Był 59 rok
Pamiętam ten grudniowy dzień
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień
Był 59 rok
Był 59 rok
Był 59 rok
Był 59 rok