Դու կարծում ես այդ անձ|րևն է արտաս|վում պատուհա|նիդ, G C E Այդ ափսոսանքի խոս|քերն են գլորվում հատիկ–հա|տիկ։ | Am A Dm Գլորվում են ու հո|սում են, ապա|կուց թափվում են |ցած, F E Այ ս խոսքերը, որ լս|վում են իմ երգի մեջ ուշա|ցած։ Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ, ափսոսանքդ ուշացած, Սերը քո մի հանելուկ էր ու գ աղտնիք էր չբացված։ Դա գուցե աշնան կատակն էր, տերևներն էին դեղնած, Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ' մենակ կանգնած։ C Dm G C C7 Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի, | F A7 Dm Եվ անցյալն ա|մեն անգամ աշ|նան հետ կայցելի, G7 C E Ու պատուհանի դ լուռ կարտաս|վի... | Am E Am Ու պատուհա|նիդ լուռ կարտաս|վի։ Ես հիմա նոր հասկանում եմ' անցյալը ետ չես բերի, Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հ ին մեղքերի։ Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ, որ կորցրի, Դա ջահել իմ խենթություն ն էր, որ երբեք ինձ չեմ ների։ Ես գիտեմ' երջանկությունը մի անգամ է այցելում, Իսկ հետո, երբ հեռանում է, այցետոմսն է իր թողն ում։ Ու հետո, ամբ ողջ կյանքում մեր մենք նրան ենք որոնում, Այն հասցեն, որ նա թողնում է, եր բեք ոչ ոք չի գտնում։ Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կ րկնվի, Եվ ա նցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի... Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։