Առավոտը արթնացա,
երբ արևն իրան կախում էր,
բայց վռազ ուրախացա,
որտև դուրսը մառախուղ էր:
Ժողովուրդն էլ նենց տխուր էր,
սիրումա պարզ.
Ես սիրում եմ լինի խորը ու թաքուն,
Սիրում եմ թարս' յոթը, ութը,
ինը, տաս րոպեից
տնից հեռու եմ ես արդեն
տենց երրորդ Մաս քշեցի,
Քանաքեռում եմ, բայց արդեն:
Խփումա բաս, ես կասեի արդեն տփումա,
Ձայնը ալիքներ վրաս
Ոնց Սևանը ' մեր, ծփումա,
Մինչև վերջ կոխել եմ գազ ու ֆռֆռում եմ:
Որ քաշես կհասկանաս, ես օյաղ եմ,
Բայց թռնում եմ անընդհատ:
Ունեմ պակաս ստէ, իչքանէ ըմբռնում եմ,
Կորելու եմ, չտենաս, բայց էլի
հայտնվելու եմ,
Հարսանիք, փեսա ու հարս,
Երդվում ու հանձնվում են:
Էդ թղթերը ինձ չտաս
Ես արդեն իմ գանձն ունեմ:
Ինձ գիշերա պետք վռռազ,
Որտև լույսը ես ատում եմ,
Դու խաբում ես, մոտ չգաս,
Ովէ մոտա հավատում եմ:
Ամեն օրը ոնցոր դաս, որ ներկա ես արդեն լավա,
Պետքա լիքը կարանաս, որ հեռու մնա են ցավը,
Որ ցավա էլ չգոռաս, քեզ ոչմեկէ օգնելու չի:
Կտրտել եմ անանաս, բայց էս հեչէ ուտելու չի,
Հակամարտությունա, վազք ես կասեի:
Էս հանրությունը խեղդվումա,
Մեկը պաս պահելովա գտնում իր փրկությունը,
Մեկը ֆաս ասելով հրամայումա բռնեն,
Որ ոչ մի մասսսա ճամփին իրանց էլի չհայտնվն:
Ասում եմ, հա, ստե ինձ բան կա խանգարումա,
Ես օգտագործում եմ բառ, իսկ լռելը թանգանումա,
Բայց աչքերս հլը վառ ու դրա համար փակում եմ,
Որտև ման էի գալի մարդ, բայց կորել են կամ թաքուն են:
Զառանցում եմ ապէ նաղդ,
Տաքությունս բայց 0-յա,
Պակասումա դաժե վախ, կամէ ուշա
Պառանոյա արդեն մոտս խորը
բախտը ճամփէ
Ու հրճվում եմ, կապնվում ես թե չէ
վախտը կգա
Ու կարողա դուս գամ, որտև քաքի մեջ եմ,
-Յաղք, կասի տատը, որը կույսա,
Սպասի չեմ պրծե ես,
Աղքատությունա ներսը, դուրսը
մարդու չեն պղծէ մեզ,
Մենք ենք ինքներս մեզ ջրում, Մենք.
Ցեխաջուրա պռոստը,
Մենք ենք մեր ձեռը տանջվում ենք:::::
Լավ, էսքանը պետք չէր, թող սենց գնա
Մի քիչ էլ շունչ քաշի լսողը, ոշմ, հա