Ev okul dedikleri, sınırları çizilmiş ince kırmızı hat!
Ey hat; gel git tekdüze sıradan bir dünya.
Yıllar gelip geçer böyle, gelip geçer gençlik.
Gören göz kör değil;
Sindirilmiş tek tip kabak tarlasına ekilir tohumlar
Marş, marş; haşhaş gibi gençliği öldüren
Bu eğitim sistemi beni seni tanımaz
Buldozer gibi yıkıp-ezer-geçer esrar suyu sıkılmış posa,
Kupkuru beyinler ruh gibi dolaşır genç ölü bedenler
Yetiştiren yere göğe sığmaz dedikleri
Bu okul ne ki söyle bana klonlama merkezi
Koyun Dolly; dolu işte önümüzde sağımlık Dolly,
Ne ki çoban için?
Yalan atıp tutar o; sürüden ayrılanı kurtlar kaparmış!
Geç bunları! Kaval çalan çoban,
Bugün değilse yarın kurt değil çoban koyun postu deler, geçer.
İyi düşün şimdi söyle; başındaki çoban,
Kaval çalar tıngır mıngır; niçin kaval çalar?
Uyutmak için ha!
Söylesene bana şimdi ipler kimin elinde? Sürüden kaçmak mı?
Yemezler koçum; yersin sopayı!
Rest çekerek ha; hak, hukuk deyerek nereye kadar böyle?
'Cak, cak, ciyak' mezbahada verirsin son nefesini sen.
Koyun olmadan çoban olmaz hem!
Oscar'ı kapan hep, en iyi koyun boyun eğen koyundur.
Ver gazı gitsin; en büyük koyun bizim koyun!
Yürü; anca gidersin! Enerjimizi emen hep, ev, okul, eğitim!
'Dırdır, mırdır, hırdır, vır-vır'; yüklüyorlar beynimize
Beş para etmez bilgi çöpünü hep
Kopuk hayattan bu yalanlar üst üste;
Telkinlerin tümü hep gerçekleri gizler.
Dışarıda çalıp kaçan vurup giden bağnazlar; içeride börttü böcek
Polyana gözü süsler!
Okulda ha yıkanır beyinler; gencecik beyinler ninniyle uyurlar;
Yıkanır beyinler; gencecik beyinler.
Şimdi sıra evde! Baskı dolu bu dünya bataklıktan beslenir:
Bu doğru o yanlış, saçım başım, donuma uzanır eller,
Kirli kanlı eller; seve seve değil! Sahibimiz dolu bizim: tanrı,
Devlet, toplum, ana, baba, akraba;
Uşaklarıyız biz boyun eğen onlara!
Adımları hep aynı: bir ileri iki geri.
Bu dünyaya piyon doğurmak ana baba işi!
Düşün hele bir; amaç için piyon gitse kime ne yazar?
Bencil yaratıklar gençlerden korkarlar; kıskanırlar benimkini; yuh be!
Kızlık zarına bile burnunu sokan yobaz çirit atar
Ortada; gezmek tozmak yok, eğlenmek yok, sevişmek hiç yok.
Boyun eğmek çok övgü alır durur; saç baş tek tip ot gibi yaşam.
Bu umut öldüren çile biter mi hiç?
Gün güne eklenir;
Beyin yıkama seansları devam eder gider böyle Üniversite;
'Yaşasın özgür mekan' derken sonsuz bir çöküş
Nerede bilim-özgürlük nerede bağımsızlık?
Yıllardır bize oynanan yine aynı oyun bu, yine aynı sahne:
'Sürü ve Çoban' Papağan gibi öten beyinsiz budalar it gibi ürer,
Durur, büyür,
Uyurlar Dünyadan haberi olmayan bu öküzlerle ha aynı ahıra doğduk
Biz aynı ahırda büyüdük; seve seve değil?
Yıllar sonra işlenmiş,
Törpülenmiş beyinler bizi ezip geçmek için piyasaya sürülür;
Tümünü belki ama beni asla ha!
Benim adım Jöntük dimdik ayakta!
Şimdi savaş zamanı; doğruya doğru derim ben,yanlışa yanlış!
Neşter gibi keskin sözüm, kabus gibi çöker atar, düzer sayar geçerim;
Kuyunuzu derin kazar, kireç döker yakarım; kürek, kürek toprak atar,
Tek başıma gömerim!
Çektirin gidin şimdi cehennemin dibine dibi dibine!
Çalmadan oynar bizim ayılar!
Vur davulu, vur, dibine de vur, vur; önümü de hortumlar bizim ayılar!
Vur davulu vur, Doly'e de vur,vur!
Sağa-sola sapma; kafanı kaldırma;
Sakın 'hı' bile deme; valla, illa salla Koyun