Δεν είμαι καλλιτέχνης, είμαι της πιάτσας παίχτης
από τα μάτια έμαθα ότι ξεχωρίζει ο ψεύτης
δεν έχω διδαχές, ηθικοπλαστικές
ψάχνεις άγιο; υπάρχουνε εκκλησίες πολλές
βουτηγμένος μες τα πάθη μου, άνιση η μάχη μου
σφίγγει ο κλοιός και το νιώθω στο στομάχι μου
δουλεύω για το νοίκι μου και για το χαρτζιλίκι μου
κρεμάω τις ιδρωμένες μπλούζες μες την αποθήκη μου
ξέρω τον ασφαλίτη μου, προσέχω που πάω
καβατζωμένος είμαι για όπου και αν ξεκινάω
ζούμε σε τρύπες, χτισμένες πριν από 50 χρόνια
φοράμε σα και πρόπερσι τα ίδια παντελόνια
μαθαίνουμε, τα μυστικά της πυγμαχίας
σε έναν ημιώροφο παλιάς βιοτεχνίας
δουλεύουμε πολύ, πληρωνόμαστε δράμια
ακούμε Σιδηρόπουλο και σιγανά ποτάμια
συγχωρούμε, αλλά ποτέ δε ξεχνάμε
αν δε σε πάμε δε σε πάμε και δε το συζητάμε
Κώτσο πες τους, τι είναι αυτό που πρώτα κοιτάμε
δώσ τους μία γεύση από τους δρόμους που περπατάμε
φίλοι κάθονται στο πάρκο, μονάχοι παραμιλάνε
πληγωμένοι αλήτες που στα αλήθεια πονάνε
κέρνα μια μπύρα και άνοιξε τα αυτιά σου καλά
γιατί οι πιο βαριές κουβέντες λέγονται αργά
και μη φοβάσαι, αυτά δε θα τα πω πουθενά
δεν είναι γραμμένα στο σενάριο θα μείνουν κρυφά
είμαστε εμείς και άλλοι πόσοι σε κάθε γειτονιά
αιχμάλωτα καβούρια μέσα στον ίδιο κουβά
σα χειροπέδες που μπαίνουν σε ανήλικα παιδιά
πρόσευχες τα λόγια που λύνουνε τα δεσμά
Reality ραπ φτιαγμένο στα Βαλκάνια
Θεσσαλονίκη μάνα μου, ζω μες την παράνοια
Δεν υπάρχουνε άγιοι, όλοι χρωστάν στο θάνατο
δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου 'πε αγάπα 'το
ζάρι η ζωή μας και μεις φωνάζουμε ρίχτα
ξεκινάει ο πόλεμος σαν κοκκινίζει η νύχτα
δεν υπάρχουνε άγιοι, όλοι χρωστάν στο θάνατο
δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου 'πε αγάπα 'το
ζάρι η ζωή μας και μεις φωνάζουμε ρίχτα
είμαστε έτοιμοι έτοιμοι για την κόκκινη νύχτα.
Βράδιασε δειλά και είπα να ρίξω την ταχύτητα
με φίλους που γυρεύνουνε ζωής, πηγές, τα αζήτητα
τα οράματα στη μέρα μου, αναρίθμητα συστήθηκα ΔΕΝ
το όνομα μου δε δείχνει που αναρριχήθηκα
αγνός νιώθω σαν πιτσιρικάς μες την αλάνα
μέχρι τα λεφτά στη μέση να μπουν και αλλάξουν πλάνα
αυτή σα μαχαιριά στο νταβατζή από τη πουτάνα
κόκκινη νύχτα είναι των αδερφών μου η μάνα
B- music ήχοι που βγαίνουν από το ηχείο μου
στίχοι, φόνος με τη φωνή μου είναι το στοιχείο μου
γράφω σαν μανιακός και ας χάνω πάντα το αρχείο μου
χαράζω με μελάνι στο λευκό από το μελανο-βίο μου
(πουτανι.) οικοδεσπότη νιώθουν σα να παίζουν πρώτοι
φοράει έξ από την έδρα του σπέρνω πατώντας διακόπτη
τα βλέμματα σκοτώσανε στο πάλκο το προδότη
και η παράσταση διεκόπει, η παράσταση διεκόπει
Τα νερά πλημμυρίσανε δρόμους και πεζοδρόμια
τα ακουστικά στα αυτιά λες και διώχνουνε τα δαιμόνια
νιώθω καλά που είμαι μόνος αυτή τη νύχτα
δε κάνω τίποτα γι όσα ψάχνω και όμως τα βρήκα.
Δεν υπάρχουνε άγιοι, όλοι χρωστάν στο θάνατο
δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου 'πε αγάπα το
ζάρι η ζωή μας και μεις φωνάζουμε ρίχτα
ξεκινάει ο πόλεμος σαν κοκκινίζει η νύχτα
δεν υπάρχουνε άγιοι, όλοι χρωστάν στο θάνατο
δεν έδιωξα το μίσος μου, κάποιος μου 'πε αγάπα το
ζάρι η ζωή μας και μεις φωνάζουμε ρίχτα
είμαστε έτοιμοι έτοιμοι για την κόκκινη νύχτα