Φοβάμαι, απόψε αναρρωτιόμουνα που πάμε
Πως κατάντησα να λέω εγώ πως δεν θυμάμαι
Ή δεν ξέρω, σταμάτησα για πάντα να υποφέρω
Ή μήπως υποκρίνομαι πως βόλτα θα τα φέρω
Φοβάμαι σου λέω, τα παιδιά δεν ονειρεύονται
Δεν παίζουν μεταξύ τους, ούτε καν δεν ερωτεύονται
Δεν μάθαν' ν' αγαπάνε, μα κουμπάκια να πατάνε
Κι όταν ψάχνουν την αλήθεια πυροβόλα τους ρουφιάνε
Με τρομάζεις, αλήθεια όταν σε βλέπω να διατάζεις
Κι όταν πάω να σου μιλήσω και αρχίζεις να φωνάζεις
Διαστρέβλωση, ο κόσμος δήλωσε παραίτηση
Γι' αυτό δεν προσδοκώ εγώ καμιά προσέγγιση
Μ' εσένα κι όσους σκάψανε τον λάκκο μας
Καταραμένους πρίγκιπες, που σκότωσαν τον δράκο μας
Και φύγαν' με πριγκίπισες στα χέρια
Μα θα υπάρχουμε κι εμείς όσο υπάρχουνε αστέρια
Να κοιτάμε κι ελπίζω πως θα πάψω να φοβάμαι
Και τώρα που μιλάμε, σαν ν' αρχίζω να θυμάμαι
Θυμάμαι τα ψέμματα που μου 'λεγες στην τάξη
Το κοινωνικό καλούπι, που για μένα είχες φτιάξει
Θυμάμαι ακόμα φρουρούς δημοκρατίας
Φορείς της ευταξίας και της ένομης βίας
Θυμάμαι και έναν φόνο που τον βάπτισες τυχαίο
Και κάθετι σπουδαίο να ονομάζεις ακραίο
Θυμάμαι να κρυφάκούς το κινητό μου
Να με κλειδώνεις σπίτι, δήθεν για το καλό μου
Κι όταν ο κόσμος καίγεται εσύ να δείχνεις άλλα
Άρτο και θεάματα, τσόντες και μπάλα
Θυμάμαι επαναστάτες κουστουμάτους κι ωραίους
Δουλειά δεν είχες διάολε γάμαγες τους γονέους
Ένα πράγμα δεν θυμάμαι, γι' αυτό θύμισε μου κάτι
Εσύ μου 'χες χαρίσει μια απάτη για αγάπη
Εσύ μου είχες τάξει ευτυχία στο χρήμα
Κάθε καινούργιο ποίημα, να το ντύνω με φτήνια
Θυμάμαι, να μην θέλεις να θυμάμαι και φοβάμαι
Θυμάμαι να μου κλέβεις τα όνειρα μου όταν κοιμάμαι
Λυπάμαι, που δεν σου έκανα την χάρη μεγάλε
Κοίτα με ν' ανασαίνω δίπλα σε όσους μιλάνε
Θυμάμαι να μην ξέρω το που πάμε, θυμάμαι
Να πέφτουνε αστέρια και ευχές να μετράμε
Για λίγο να κοιτάμε και μετά να προσπερνάμε
Μα πιο πολύ φοβάμαι το να πάψω να θυμάμαι
Φοβάμαι, μήπως φτηνά ξεπουληθούμε
Μην ξεμείνουμε από χρώμα και στο γκρίζο θα χαθούμε
Μην γίνω μάζα κι όλοι τους με αποδεχτουνε
Να δακρύσω φοβάμαι, μήπως και με λυπηθούνε
Φοβάμαι τα όνειρα μου μην βγάλουν στο κλαρί
Τα φιμώσουν και τους δώσουν και τιμή
Μήπως σαν ψίθυροι ακουστούν τα ουρλιαχτά μου
Το παρόν που ξεγλυστρά μέσα από τα δάχτυλά μου
Μην χαθώ σε ψέμα και αλήθεια
Μήπως πω σ' αγαπώ από συνήθεια
Φοβάμαι όταν πόρτες δω κλειστές
φοβάμαι τα παράθυρα, τις εναλλακτικές
Τα κενά βλέμματα αντικρύζω
Όταν φόβο και μιζέρια στον καθρέφτη κατοπτρίζω
Ξεχνάμε την ιδέα να συγκινηθούμε
Απο τύψεις πως ν' απαλλαγούμε
Πλέον το συγγνώμη απλή λέξη
Φοβάμαι αν το μέτριο με βολέψει
Να θέλω τα πάντα χωρίς καν να προσπαθώ
Οι άλλοι να κοιμούνται κι εγώ να είμαι εδώ
Μας κλέβουνε φωνή, ιδέες, ευκαιρίες
Έχουμε ζωή, μα μόνο τις αργίες