Είπα να δώσω την καρδιά μου για ένα τίποτα
Δεν ήξερα, ίσως να 'ναι και καλύτερα
Σε έχω βάλει σημάδι οπλίζοντας με τον αντίχειρα
Μην τρέχεις, μη χάνεσαι,
Δεν έχω πια διαθέση καμία να μάθω τι αισθάνεσαι, ξεκόλλα!
Ασήμαντες λέξεις, συνεχώς πιάνεσαι και αντάλλαγμα ζητάς
Αλήθεια σε έχω σιχαθεί, δεκάρα δε δίνω πια πού το πας
Απ' τη χαραμάδα να κρυφοκοιτάς
Εε, ποιος σου είπε ότι μπορείς το ψέμα πάνω σου
Να φοράς και ανενόχλητα ανάμεσα σε καρδιές
που νοιώθουν αληθινά συναισθήματα να τριγυρνάς;
Εσένα δεν έχεις υπόληψη καλά-καλά, πώς γίνεται να λες πως αγαπάς;
Στον ύπνο σου εμένα παραμιλάς
Κάποτε κάπου ξυπνάς τη συνείδησή σου
κόμπος στον λαιμό κακός βραχνάς
Είμαι χαμένο κορμί και εσύ μουνί κατρακυλάς
Πού 'σαι; Ξέρω καλά μέχρι πού φτάνει,
Είναι χιλιοειπωμένη αυτή η ιστορία
Εμπιστοσύνη δείχνεις για να εισπράξεις προδοσία
Αυτό είναι το ευχαριστώ, λυπάμαι για λογαριασμό σου
Δε θα αλλάξεις ποτέ και πάντοτε πάνω από όλους ο εγωισμός σου
Τι να πω, άσε να φταίω
Εγώ τουλάχιστον ξέρω που δε φέρθηκα εντάξει,
Ψέματα δε μ' έχουνε μάθει να λέω
Δεν ντρέπομαι για αυτά που με θλίβουν, απ' ό,τι κλαίω
Έχω αισθήματα, λάθος πορεία και βήματα
Ξέρω τι πά' να πει να τρως πακέτο
Πούρο με μέλι σκέτο και ξεχνάω
Δεν ασχολούμαι μ' αλλους, τη δουλειά μου κοιτάω
Πάνε χρόνια που έπαψα να πετάω
Μην ασχολείσαι μαζί μου, όσα συμβαίνουν είναι σοβαρά
Καιρός να μάθεις πως οι ανθρώποι δεν είναι μόνο για μια φορά...
Ο κάθε δρόμος που παίρνεις οδηγεί σε άλλο προορισμό
Μαθαίνεις να ερωτεύεσαι,
Νοιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει με ένα τρόπο διαφορετικό
Όλα έχουνε ένα τίμημα
Τίποτα δε χαρίζεται, είναι δίλλημα βλέπεις το να αφεθώ
Ανοίχτηκα και εγώ πολλές φόρες μα πακετώθηκα
Ξέρεις, τώρα είναι δύσκολο κάποιον να εμπιστευτώ
Κάποιες φόρες τα πράγματα γίνονται με συνοχή που λες πως ήταν γραφτό
Πάντα με το συναίσθημα κρίνω την αγάπη
, γιατί η λογική μου λέει να μην πληγωθώ
Είναι πολύ πιθανό να γίνεις ένα μ' αυτό που λες αριθμό
Όλη μας η ζωή ένα ασταμάτητο, ανούσιο κυνηγητό
Υπάρχει ελπίδα
Και αν πέσω να κοιμηθώ ίσως αύριο να μην ξυπνήσω
Κάτι λίγα θυμάμαι για να σε πείσω
Πως κάθε μου επιλογή ήταν ο λόγος για να μιλήσω
Στο χαρτί να αφήσω ένα κομμάτι από 'μένα
Που να θυμίζει σε κάποιους πως έμεινα αυτό το παιδί
Που κάποτε ήτανε δεκάξι
Το μόνο που σιχάθηκα από τους ανθρώπους
Τα λογία που δεν έγιναν εντέλει ποτέ πράξη
Τίποτα δεν είναι εντάξει
Και για να είμαι ειλικρινής οι εμπειρίες μου μ' έχουν αλλάξει
Δεν έχω μίσος μέσα μου,
Τι κι αν κάποτε έκανες το λάθος και με είχες βλάψει
Βρήκα το νόημα εκεί που δεν περίμενα να βρω τον εαυτό μου
Υπάρχει ομορφιά εδώ στον κόσμο τον δικό μου
Δε ζω σκεπτόμενος τον θάνατό μου
Είναι τόσο θλιβερό
Το όνειρό μου τελειώνει εκεί που ξυπνώ
Μια νέα μέρα απ' το παράθυρο χαράζει
Θέλω να δω τον Ήλιο στον ουρανό
Καλημέρα!
Τι να σκεφτώ; Δε θέλω αλλά προβλήματα
Αποφάσισα να ζω τη στιγμή
Σαν να είναι, φίλε μου, η τελευταία
Είναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω
Παρέα μου οι αναμνήσεις,
Μεθυσμένος τις βλέπω να σβήνουν αργά στο πότο
Ξεχνάμε τόσο εύκολα, γαμώτο κι αυτό είναι πια θλιβερό
Μόνο η πάρτη σου σε νοιάζει, μα όταν ψάξεις τον Μήτσο δε θα 'ναι 'δώ
Να μην αφήνεις να περνάνε
Στιγμές που νοιώθεις παιδί γιατί τα χρόνια κυλάνε
Αυτά που σε γερνάνε
Είναι αυτά που αφήνεις πάνω σου σαν κύματα να σκάνε
Και σε πάνε
Σε πάνε προς το κενό κι από την άκρη σε πετάνε
Όσο την πάρτη μου θυμάμαι δεν τ' απέφευγα
, απολάμβανα την κάθε στιγμή που έπεφτα
Κρυφά τους δαίμονες μου με τη σάρκα μου σαν εξαίρεση το έβλεπα
Όταν πέταγα για λίγο
Στα άγρια μεσάνυχτα έβλεπα τον Ήλιο
Δεν άνοιγα την καρδιά μου σ' ανθρώπους,
Βυθιζόμουν στο μυστήριο
Μια μπύρα, ένα τσιγάρο και η πάρτη μου μες στο παγωμένο κτήριο
Τέσσερις τοίχοι και μονόλογος στο κενό ακροατήριο
Για 'μένα
Βήμα δεν έκανα μπροστά, κρατούσα απωθημένα
Να μην πειράξω κανέναν
Με σκότωναν και έλεγα Δε γαμιέται; Περασμένα, ξεχασμένα
Κρατούσα μίση κρυμμένα
Στου υποσυνηδείτου μου τον πυθμένα
Μέρα με τη μέρα, πόνο με τον πόνο
Για κανέναν
Τώρα μόνο για τα αδέρφια μου είμαι εδώ
Όπως ξέρω πως και αυτοί θα πεθάνουν για 'μένα
Χωρίς δεύτερη σκέψη
Ρε βλάκα, μην το παίζεις όταν μου μιλάς και αλλού κοιτάς,
Ποιος θες να σε πιστέψει;
Δε γεννηθήκαμε χθες
Βασιλιάδες ρακένδυτοι που αρνήθηκαν τη στέψη
Είμαστε χείμαρρος μες στην ψυχή σου που πά' να στερέψει
Το ορκιστικα,
Κανέναν πουστάρα δεν πρόκειται να αφήσω αμέτοχος να παίξει
Με την αύρα μου, είναι πηγή ζωής
Και αν θέλει, δίνω θάνατο, άσ' τον να διαλέξει τι θα πάρει
Με βλέπεις στα καμένα και νομίζεις πως ο ύπνος με 'χει πάρει...
Τον νου σου! Γίνομαι διάολος πρώτου να το πάρεις χαμπάρι
Είμαι το μαύρο άλογο που τρέχει καταπάνω σου ελεύθερο,
δε φορά χαλινάρι
Σ' το χω πει χίλιες φόρες, κι οπού δεν πίπτει λόγος έπεται στειλιάρι
'Λέγαν, κάλο παλικάρι
Τώρα αλλάζω μόλις φύγει ο ήλιος και έρθει το φεγγάρι
Προσαρμόζομαι για χάρη του εαυτού μου
Υπόλογος της τρέλας του σκοτεινού σκεπτικού μου
Ό,τι θετικό παράγω με τον νου μου,
τον τελευταίο καιρό είναι αυτό που κρατάω και με κρατά ζωντανό
Είναι οι εικόνες που θα γίνουν μονοπάτι μες στο δάσος μη χαθώ
Ιστορίες που θα 'χω να εξιστορώ σε κάποιον στίχο μου
Σε κάποιο αφηρημένο μου γραπτό
Σε κάποιον στίχο μου, σε κάποιο αφηρημένο μου γραπτό...
Κρατά γερά, μη λυγίζεις
Και αν θέλεις να δεις τον κόσμο να αλλάζει από 'σένα να ξεκινήσεις
Σκέψου καλά πριν μιλήσεις
Τα λογία έχουνε δύναμη πληγώνουνε και πρέπει να τα στηρίζεις
Δε νοιώθεις πάντα αυτό που αγγίζεις
Πολλές φόρες τα όμορφα είναι δίπλα σου όμως συχνά τα απορρίπτεις
Μην περιμένεις να πάρεις πίσω ό,τι δίνεις
Κάν' το με την καρδιά σου και μια μέρα θα ανταμειφθείς αν τ' αξίζεις
'Ντάξει