Ταξιδεύω σ' έναν τόπο γεμάτο λουλούδια,
εδώ οι δαίμονες αφήσαν ελεύθερα τ' αγγελούδια,
εδώ μπορείς να εμπιστευτείς μέχρι και τον Ιούδα
και η σφαίρα μεταμορφώθηκε σε παπαρούνα.
Και στα πρόσωπα σαν καταρράχτες,
δάκρυα χαράς κυλάνε,
γίνονται λίμνη κι οι άνθρωποι κολυμπάνε,
είναι θάλασσα η αγάπη, πειρατές ερωτεύονται,
έχουνε πάψει να πολεμάνε για το χρυσάφι,
φαίνονται καλόκαρδοι,
εδώ δεν υπάρχουνε μονομάχοι,
μόνο χρώματα, εδώ ενώθηκαν λαοί και κράτη.
Ψέμα δεν υπάρχει, δεν υφίσταται σα θέμα,
όσο για την κακία έχει φύγει για τα ξένα,
πήγε λέει, στον πλανήτη Γη κι αναζητά το στέμμα,
μπήκε σε ψυχές και διψάει για ανθρώπινο αίμα,
μαύρο χρυσό κι αφήνει πίσω της παιδάκια πεθαμένα.
Ειρήνη συγνώμη που σ' ενοχλώ,
πες μου που χάθηκες, γιατί μπορώ μονάχα να σε φανταστώ,
πες μου που χάθηκες μαζί σου κι εγώ να χαθώ,
να μη χρειάζεται να ταξιδεύω μόνος,
με μάτια κλειστά και κουρασμένα, είναι σκοτεινός ο δρόμος,
γιατί στη Γη μου να γυρίζει ο πόνος ελεύθερος
και να με περικυκλώνει ο φόβος,
μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω για πάντα.
Άσαρκος 2005, Χώρα Ελλάδα.
Hatemost, Άσαρκος:
-Και βλέπω πόλεμο, όπως τον Ήλιο και τη Σελήνη,
ειρήνη έχεις φύγει απ' τη Γη, κακία σε πνίγει,
κι όμως πόλεμο, εύκολα μπορώ ν' αντικρίσω γύρω μου,
ειρήνη μπορώ να σε βρω στο στίχο μου.
-Σε είδα Ειρήνη, όπως τον Ήλιο και τη Σελήνη,
ο πόλεμος να φύγεις από τη Γη μου σ' αφήνει,
όμως πόλεμο, εύκολα μπορώ να αντικρίσω γύρω μου
ειρήνη μπορώ να σε βρω στο στίχο μου.
Ταξιδεύοντας σ' έναν τόπο που δείχνει να 'ναι νεκρός,
ματωμένες ψυχές βαδίζουν μέσα του,
μα ποιος θα με δει να δακρύζω, θα με δει να περπατώ,
σ' ένα δρόμο που ο θάνατος κατάντησε αρεστός,
το θέμα της γαλήνης ακολούθησε το φως
κι άφησε πίσω το κλουβί που κλείστηκε ο πολιτισμός,
πες μου που χάθηκες ειρήνη, που βρίσκεσαι ειρήνη πες μου,
μοιράζουν θλίψη οι συνεχείς αναπνοές μου,
θα πετάξω να σε βρω ξέρεις, όσο το προσπαθώ όμως...
με κρατάει αδύναμο ο πληγωμένος κόσμος,
τα φτερά εχουν κοπεί, παντού νεκρική σιγή
κι από το στόμα των ανθρώπων βγαίνει μια βουβή κραυγή,
μία βοήθεια κι απλά η κατάληξη μηδαμινή,
πλέον τα στήθια έχουν γεμίσει μίσος, μπόλικη οργή.
Και απευθύνομαι ξανά σε σένα,
ειρήνη έφυγες κι άφησες πίσω σου για ιδέα σου το σκάρτο στέμμα,
κι έτσι πόλεμος παντού,
ο θάνατος να χορεύει στην πίστα του μυαλού,
δεν έχει ταίρι, έχει ατού,
αφού εμείς τον ταΐζουμε
κι ως αντάλλαγμα παίρνουμε το πακέτο πανικού,
αυτό δίνει, αυτό χαρίζει,
δεν πάλλονται καρδιές το συναίσθημα δεν ανθίζει,
ένα αγκάθι καρφωμένο στην έκφραση να θυμίζει,
τιμωρία απ' τον πόνο, χτίζει έχοντας μάθει να γκρεμίζει,
τιμωρία απ' τον χρόνο, στάσιμο χωρίς να γυρίζει.
Όλοι εναντίον μας, όλοι δικάζουν εμάς,
όλοι διψάνε να δουν τη φυγή μας.
Εναντίον όλων, μαζί μ' αυτούς που επιλέξανε να 'ναι μαζί μας.