Πόσων ετών είσαι, ποια πρότυπα μιμείσαι,
το στόμα κλείσε, σκάσε και το καλούπι σπάσε,
και ξύπνα, γιατί κοιμάσαι μέρα και νύχτα,
όνειρα θυμάσαι μόνο, σου μένει πίκρα.
Αφού ανεκπλήρωτα μείνανε κι εσύ μεγάλωνες,
γέμισες απωθημένα και τι κατάφερες;
Και τι κατάλαβες που χρήμα κυλάει στην τσέπη,
είδες ποτέ κάτι αληθινό στον καθρέφτη;
Τόλμησες ποτέ για κάτι κι ας το μετάνιωνες,
έδωσες ποτέ σου αγάπη ή δεν προσπάθησες,
πίστεψες κι εσύ στον Θεό που 'χουνε πλασάρει,
για να ελπίζεις πως μετά στον παράδεισο θα σε πάρει.
Δε βλέπεις καλά,
γιατί στα μάτια σου έχεις ήδη βάλει κέρματα για τον βαρκάρη,
ποιοι σου κόψανε τα φτερά μες στο σκοτάδι,
ποιοι σου κόψανε τα φτερά μες στο σκοτάδι.
Ψάξε για λίγο μέσα στην καρδιά σου,
κλάψε γι' αυτά που δεν έχεις μα είναι δικά σου,
και φαντάσου, το πόσο πολεμάς, το πόσο κοιμάσαι,
κοντά σου όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.
Ψάξε για λίγο μέσα στην καρδιά σου,
κλάψε γι' αυτά που δεν έχεις μα είναι δικά σου,
και φαντάσου, το πόσο πολεμάς, το πόσο κοιμάσαι,
κοντά σου όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.
Πόσων ετών ήσουν, όταν θελήσανε να σε σβήσουν,
όταν θυμηθήκαν τα δικαιώματα σου να πατήσουν,
όταν ο πομπός κατάφερε να σε λυγίσει δέκτη,
εν έτη 2000 και κάτι, η λαιμητόμος πέφτει,
δάκρυ μαζί της ακολουθεί, σε μαγεύει,
νάτη πάλι αυτή η διαδρομή που σε μπερδεύει,
και μην το πεις πουθενά μα δεν αντιστάθηκες,
χάθηκες κι εσύ στον λαβύρινθο και τρελάθηκες,
νόμιζες ότι πολέμησες, ποτέ δεν τόλμησες,
και μην το πεις γιατί φαίνεται ότι συμφώνησες.
Ψάξε... κλάψε...
και φαντάσου, το πόσο πολεμάς, το πόσο κοιμάσαι,
κοντά σου όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.
Πόσων ετών θα 'σαι όταν θελήσεις να ξυπνήσεις κομπάρσε...
ποτέ δε σε πληρώσανε για την παράσταση σου,
χειροκρότημα ποτέ δε ζωντάνεψε απέναντι σου,
τότε ψάξε να βρεις χαμένα χρόνια στη ζωή σου.
Λυπάσαι;
Αν όχι μη φοβάσαι, ακόμα κοιμάσαι,
η χώρα σου σε ντύνει με χαμόγελα να το θυμάσαι,
κάθε φορά που το παρελθόν ντυμένο σαν ανάμνηση
θα σ' επισκέπτεται να 'σαι απών,
γιατί θα πονάς και δε θα γελάς,
έτσι λοιπόν, εκμεταλλεύσου την όραση σου,
πάτα στη Γη, μη πολεμάς για να την κάνεις δική σου,
έτσι λοιπόν, έτσι λοιπόν, έτσι λοιπόν.
Ψάξε... κλάψε...
ψάξε... και κλάψε.
Ψάξε για λίγο μέσα στην καρδιά σου,
κλάψε γι' αυτά που δεν έχεις μα είναι δικά σου,
και φαντάσου, το πόσο πολεμάς, το πόσο κοιμάσαι,
κοντά σου όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.
Ψάξε για λίγο μέσα στην καρδιά σου,
κλάψε γι' αυτά που δεν έχεις μα είναι δικά σου,
και φαντάσου, το πόσο πολεμάς, το πόσο κοιμάσαι,
κοντά σου όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.
Όλα αυτά που δυστυχώς φοβάσαι.