Πίσω απ' τη μάζα, σπάω τα δεσμά, ανοίγω μάτια,
πίσω από την ήσυχη Ελλάδα,
δραπετεύω, από την αλήθεια που μου 'δείξαν,
από το Πανόπτικον που χρόνια με κρατήσαν.
Δεν αρκέστηκα στους γρίφους,
δε δέθηκα μαζί τους,
είμαι απ' τους εφτά σπασμένους κρίκους.
Ανάπηρο με θέλαν, έτσι με δασκαλεύαν,
πατριώτη, να πέσω στη σημαία, εκεί μ' οδεύαν.
Να μην κοιτώ, να μη μιλώ, μην πετώ,
να μην αισθάνομαι, να 'μαι φυτό.
Κοινωνία ώρα μηδέν, καλλιεργούνε ύπνωση,
μας βραχυκυκλώσανε, στο νου καμία αντίδραση.
Φόβος, νόμος, τάφος, κράτος,
νέφος, έθνος, ζωντανός, τέλος.
Πάτησες play, σημαίνει πως η τηλεόραση έκλεισε,
έχτισε η Ελλάδα όνειρα, μετά τα γκρέμισε.
Ομοφυλόφιλα πρότυπα η μήτρα γέννησε,
μια μήτρα που 'χει χρόνια σαπίσει,
τη χώρα γέμισε με λύσεις όχι για προβλήματα,
δίνοντας απαντήσεις όχι για δικές μας ερωτήσεις.
Είναι κύκλωμα, σύστημα, οργανωμένο έγκλημα ή τρέλα,
όπως και να 'χει δεν μπορείς να δεις την ταμπέλα,
κι έτσι, η μόδα αποφασίζει τι σ' αρέσει,
σε καταγράφουν κάμερες, γιατί αλλάζεις θέση,
ακούνε τη φωνή σου, μαλάκα μη βγάζεις λέξη,
ακόμα κι η σιωπή σου διαβάζεται από τη σκέψη,
και ναι, να ο στρατιώτης που δεν πήρε όρκο,
δεν τους νοιάζει να χαθεί ένα παιδί,
μα να μη χαθεί το όπλο.
Κρύα όλα, ελληνικά νεκροταφεία,
τώρα η δολοφονία βαφτίζεται αυτοκτονία.
Είναι τάφος, κράτος με νόμο και τρόμο,
είναι λάθος, και νιώθω έτοιμος, οργή γεμάτος.
Με κρατήσανε για χρόνια κλεισμένο στη φυλακή της παραπλάνησης,
γι' αυτό έχασα έδαφος.
Πέσαν τα τείχη και τώρα αρνούμαι να συμβιβαστώ.
Αστοχήσατε, βαδίζω ανεξέλεγκτος.
Μου 'χαν κρύψει το φεγγάρι για χρόνια,
με φυλακίσανε στην άγνοια,
γι' αυτό έχασα έδαφος.
Πέσαν τα τείχη και απ' τη μάζα σου διαφέρω,
το Πανόπτικον απέτυχε, βαδίζω ανεξέλεγκτος.