Εγώ μπορώ να σε στηρίξω,
κοπιάζω να σ' ανεβάσω,
άμα σε ρίξω, κρίμα,
του λόγου το σχήμα,
είναι κάθετο σε κάθε βήμα,
ενώ το γράφω, ακούω πολέμου σειρήνα.
Με κυνηγετικό μπουφάν και καραμπίνα
ή μπροστά σ' ένα μικρόφωνο,
ζωντανά στην Αθήνα,
βάζω φωτιά και με καπνό την πόλη μου σκεπάζω,
βήμα βήμα,
προτού σπάσω και κολλήσω για να σκάσω χύμα,
στο κύμα του κοινού σου νου και του κενού σου,
κανονίσου, εκκένωσε το κελί σου και κάψε το τμήμα,
ή βγες από τη φυλακή σου, ταξίδι ξεκίνα...
και κοίτα τη ζωή σου, την προσοχή σου στο νήμα.
Ισορροπίες αλλάζουνε σαν τον άνεμο,
από πόλη σε πόλη γυρνώ,
φέρνω θάνατο στον ύπνο,
τρόπος του λέγειν,
έξω το ρίχνω κι εξελέγην ο λόγος μου μονοπάτι που δείχνω.
Ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω,
ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω.
Τύπου, πριζώνεις με σηκώνεις,
πριζώνω σε σηκώνω,
προσαρμόζομαι παντού μα πιο πολύ γουστάρω δρόμο,
αεράτοι πάντα, σκάμε με φρέσκες κουβέντες,
στο κρεβάτι σου σε βρήκαν, κάτω από τις κουβέρτες,
όταν γράφω, παίχτες, ανοίγουνε τους δέκτες,
το συντάσσω απλά και δε βάζω γλωσσοδέτες,
όταν γράφω, παίχτες, ρίχνουνε τις πένες,
γιατί οι στίχοι αυτοί και τα κάγκελα,
είναι για τους λεβέντες,
είναι το H, είναι το Α, το Τ, το Ε,
είναι το στυλ, η συμπεριφορά,
το M, το C,
είναι η βρώμα, το χρώμα πάνω σε τοίχους ή βαγόνια,
είναι το στόμα που ροκάρει σε πάρκα και σε σαλόνια,
ακόμα ίδια τρέλα, μ' ανάποδα τα καπέλα,
μακριά απ' το ψέμα, για σένα, με την αλήθεια θέμα,
θα πονέσουν, μα έτσι κάνει πάντα μια παρθένα,
αφαιρώ τα κεφάλια τους, ακόμη κι acapella.
Ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω,
ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω.
Pure Form:
Αν δεν το 'χα ζήσει, δε θα το 'χα γράψει,
ούτε και θα το 'χωνα,
κάποια πάρκα με ξέρουνε προτού πιάσω μικρόφωνα,
γράφω ρίμες και μου βγαίνει φυσικό,
έχω μαζί τον Λόγο 90 και τον πιο μισητό,
το θανάσιμο είναι της πλατείας προϊόν,
το πανάκριβο γαλατσιώτικο flow dom perignon,
στην κάβα μας, φυλαγμένα, έχουμε ολόκληρα τελάρα,
εμείς το φτύνουμε κι άλλοι το κάνουνε γαργάρα.
Και το πάμε, τρία κλικ πιο πάνω,
δίνουμε το ανώτερο και κάθε μέρα πάει απ' το κακό στο χειρότερο,
δεν επιδέχεται αγωγή, είναι χρόνια η ασθένεια,
στα μικρόφωνα παρανοϊκή σχιζοφρένεια.
Συγγένεια δεν έχεις με τον ήχο μας κι αν τον μιμείσαι,
αυτό, δε σε βάζει μέσα στον κύκλο μας,
εισ' ανώριμος κι απαίδευτος,
Respect a los padres,
ποιος σε κάλεσε,
εδώ το τραπέζι αυτό είναι μόνο γι' άντρες.
Ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω,
ταξιδεύω με τον στίχο,
από τότε μέχρι και τώρα, λίγο να ξεφύγω,
ταξιδεύω με τον ήχο,
και δένω κόμπο στο λαιμό σου,
προτού σε πνίξω τον λύνω.