Όνομα και πράγμα, Βήτα το πρώτο γράμμα, τελεία, Πι,
φώναξέ το να εκπληρωθεί το θαύμα,
τη ζωή μου τη χρωστάω πρώτα στη δική μου μάνα,
τον πατέρα μου που έφυγε στα πενήντα του για πάντα.
Δεν το κάνω να μοιάζει δράμα, το κάνω να μοιάζει αλάνα,
υποτίθεται γνωρίζεις, δε μεγάλωσες σε φάρμα,
"ίντα" θέλουν "πράμα", δεν μπλέκομαι πουτάνα,
θέλω δικιά μου και μόνο δικιά μου, τη δική μου ντάμα.
Βήτα Πεις, θεματολογία με τεράστια γκάμα,
τρομοκρατική ομάδα, απόγονοι του Οσάμα,
είναι φρέσκο, τυλιγμένο στο χαρτί, με τζιβάνα,
είναι έξω απ' το σπίτι σου στο δρόμο, για πάντα,
φοράει timbs, όχι prada, κλεμμένα ή από τράμπα
και το "πράμα" κουβαλάει μαζί με τα λεφτά στην τσάντα,
είναι πολύ μπροστά για Ελλάδα,
κι αν δεν το εμπεδώσεις είναι λάθη,
λάθη που ξεπληρώνεις με το κάρμα.
Απ' την πρώτη γραμμή,
το έδαφος σείεται, πεθαίνει η σιωπή μας,
απ' την πρώτη γραμμή,
τα σύννεφα σπάνε, ανοίγουν οι ουρανοί μας,
απ' την πρώτη γραμμή,
έλα ξέρεις πως πάει, σε πάει εκεί που πάει το πράγμα,
είναι τ' όνομα...
η Ομάδα των μάχιμων, των Αθηνών.
Άλλη βαρύτητα, άλλο τα πάντα κι άλλο το τίποτα,
άλλο οι ρίμες να χαϊδεύουν κι άλλο να χτυπάν αλύπητα,
άλλο η ομάδα σου κι άλλο η πρωταθλήτρια,
άλλο η δική σου ατάκα κι άλλο το δικό μας σύνθημα,
ένα, δύο, τρία, τους πατάμε επίσημα,
μάγκες, άλλο το κράξιμο, άλλο είναι το ξεφτίλισμα,
σίγουρα με νιώσανε, ήταν ξύπνημα το χτύπημα,
γι' αυτό και κάποιοι στράβωσαν και στέλνουν αντίποινα.
Άλλο να ξέρεις τι κάνεις κι άλλο να βρίσκεσαι σε δίλλημα,
άλλο έρωτας κι αγάπη κι άλλο μίας νύχτας πήδημα,
άλλο να ροκάρουν στα μικρόφωνα οι Βου Που, κι άλλο εσύ,
άλλο τι θες κι άλλο το θέλημα θεού και στο 'πα το πάμε αλλού,
εκεί που δεν ταξίδεψες,
εκεί που δεν περπάτησες κι ακόμη δεν ωρίμασες,
εκεί που κάτι σ' έπνιγε, σ' έτρωγε και λύγισες,
δεν το 'βγαλες απ' έξω με κάποιον δεν το συζήτησες,
κάποιον δικό σου, έστω το τετράδιό σου,
δε σου 'πα να είναι στίχοι, έστω οι σκέψεις σου μικρέ,
ο χρόνος είναι λίγος και σίγουρα ο δάσκαλός σου
έδωσε ανούσιες γνώσεις που δε βοήθησαν ποτέ.
Άλλο να βρίσκεσαι σε κέφι κι άλλο πίττα από τη μέθη,
άλλο θέλω, άλλο πρέπει, άλλο κηδεία, άλλο γλέντι,
άλλο τρέχω κι άλλο περιμένω την ώρα μου, παίχτη,
άλλο χτυπάω τα γυναικόπαιδα και άλλο τον ηγέτη.
Απ' την πρώτη γραμμή,
το έδαφος σείεται, πεθαίνει η σιωπή μας,
απ' την πρώτη γραμμή,
τα σύννεφα σπάνε, ανοίγουν οι ουρανοί μας,
απ' την πρώτη γραμμή,
έλα ξέρεις πως πάει, σε πάει εκεί που πάει το πράγμα,
είναι τ' όνομα...
η Ομάδα των μάχιμων, των Αθηνών.