Ήχοι, στίχοι, χτύποι
Η λύπη λείπει, εγκαταλείπει
Η νίκη ανήκει στην Ομάδα
Ο Λόγος 90 πίπτει
Ανακαλύπτει, αποκαλύπτει
Κάνω τον ηχολήπτη μου παραλήπτη
Εικόνας εικονολήπτη
Χειμώνας εδώ
Δεν είμαι θύμα μόδας εγώ
Αθήνα city...
Η σκοτεινή μου κρύπτη
Οδηγεί σε κάθε σπίτι
Όπου κάθε ράπερ έβαλε την αλυσίδα του για σύρτη κι
έβγαλε γλώσσα προτού σκεφτεί τώρα μοιάζει μυρμήγκι...
Δυνατός αλλά μικρός
Υπογείως εμπορικός
Έχει να πληρώσει τσιγάρα και νοίκι
Μέχρι να δύσει
Έχει κερδίσει φήμη κι ένα κορίτσι να γδύνει...
Κι εγώ είμαι high
Τα χέρια ψηλά η επιστήμη
Καθώς η πόρτα σπάει κι ανοίγει...
Φέρνω βρώμικο παιχνίδι σαν αλήθεια γυμνή στο σανίδι...
Και το μυαλό μου είναι τ' όπλο τ' οπλίζω με τρόπο...
Κι ακολουθεί πιστολίδι
Και στο λαιμό σου η καδένα σε κόμπο και τόπο στην οργή δε δίνω
Σβήνω κάθε λογοκλόπο και μαγεύω και μάγια δε λύνω...
Απλά μολύνω
Κάντε χώρο για το μανιακό ριμαδόρο
Είναι του χρόνου μηχανή
Μπροστά και πίσω μας γυρνά
Με την Ομάδα ταξιδεύουμε
Αυτή η τέχνη με ξυπνά...
Όταν η πόλη κοιμάται
Σκλάβοι δε γίναμε ποτέ
Ελεύθεροι αυτά πρεσβεύουμε
Γέμισε λύκους το παλέ...
Λύκους η πόλη φοβάται
Ποτέ δε μ' άρεσαν τα εύκολα
Πείτε σ' όλα τα crews
Εδώ, να γαμηθoύν ελεύθερα
Ειμ' από τους γαλάτες που πατήσανε τον Καίσαρα
Μετά από τόσα χρόνια πάλι μόνος μου θα το έκανα
Με την αγάπη πάω ανέμελα
Δέκα φορές πρεζάκιας κι άλλες τόσες πάλι πέθανα
Για ποιόν χτυπάνε τα κουδούνια
Τα τηλέφωνα...
Ρωτάνε, γιατί δεν ανοίγω λένε
Όχι δεν τους πιστεύω
Δεν έχουν κάνει έργο
Εγωπαθείς με πλούτο
Σήμερα κινδυνεύω...
Η φύση αντιδράει
Τραγουδάει και χορεύω
Η φύση μου μιλάει, με μεθάει, με μεθάει
Εδώ είμαι πάλι με τον άνεμο
Πάνω του ειμ' εγώ
Στη φυλακή που ζούνε
Εδώ δε θέλω να με βρω
Είναι φλεγόμενο κάθε λεγόμενο
Αγγίζει τον πλανήτη, ναι
Το ραπ φαινόμενο
Θα σηκωθώ, δε θα κλάψω, δε θα φοβηθώ...
Δε θα φοβηθώ, δε θα φοβηθώ
Βγάζει φωτιές ό,τι γράφω
Ό,τι γράφω
Ακούν φωνές απ' τον βράχο
Αυτά που θα πω...
Αυτά που φτύνουμε σε φθίνουνε
Ουσίες σε φθείρουνε
Είμαι κάτοικος indigo
Η φωνή εν αθήναι ρε και ξυπνάμε εδώ...
Όταν η πόλη κοιμάται...
Όταν η πόλη κοιμάται