Τα παιδιά βλέπουν πράγματα...
Πράγματα...
Βλέπουν φαντάσματα στην πόλη που ζεις
Τα παιδιά βλέπουν πράγματα
Βλέπουν φαντάσματα στην πόλη που ζεις
Απ' το καζάνι ξεπηδούν αποβράσματα
Και σ' αγκαλιάζουνε να τα εμπιστευτείς
Τα παιδιά βλέπουν πράγματα
Βλέπουν οράματα στην πόλη που ζεις
Κάτω απ' το χώμα κάτω από τα χαλάσματα
Κοιτάν το θάνατο σε νύχτες οργής
Κρύβονται οι δειλοί
Κάτω απ' τα σκεπάσματα
Ναι, δεν κοιτάζουν φόβους κατάματα
Οι νύχτες σε τρομάζουν κι οι άνθρωποι σαν τέρατα
Όνειρα σκοτεινιάζουν
Τί σε κατασκευάζουν;
Μια μηχανή τους (φταίτε!)
Σίγουρα (φταίτε!)
Παιδιά με κόμπλεξ, (φταίτε!)
Σίγουρα (φταίτε!)
Με ντρόγκα κι όπλα, (φταίτε!)
Σίγουρα (φταίτε!)
Μυαλά στο χώμα, (φταίτε!)
Σίγουρα (φταίτε!)
Και που 'σαι ακόμα
Μη με ξυπνάτε λέει κοιμάμαι, κοιμάμαι, κοιμάμαι
Ο ουρανός φέγγει τη νύχτα, φοβάμαι, φοβάμαι
Που έχουν πάει τους γονείς μου
Τους πήραν τη νύχτα
Και ξημερώνει και χτυπάνε, χτυπάνε, χτυπάνε
Μπήκαν τη νύχτα και πήραν αιχμάλωτους
Κρατάνε τους δυνατούς και καταστρέφουν ευάλωτους
Σ' όνειρο, σ' όραμα είδα τους αθάνατους
Τα φτερά τους
Να ρίχνουν τη φωτιά τους επάνω τους
Καίγονται οι άνθρωποι
Καίγονται οι άπιστοι
Δέκα άτομα στα πάτωμα χωρίς το κεφάλι τους
Ένας πλανήτης με ανθρώπους αγράμματους
Πιόνια παίζουν δίχως αύριο για εγωπαθείς άρρωστους
Ήμαρτον, γράφουμε, χάθηκε η αγνότητα
Σ' άλλη ζωή δε θα 'χαμε τέτοια πρότυπα, ρε
Καταστρέφομαι, εδώ καταστρέφομαι
Όλα καταστρέφονται κι αυτοκαταστρεφομαι
Boom
Σ' αυτήν την πόλη που μένω
Μ' αρπάξανε φοβισμένο...
Παιδί...
Μου δίναν χρόνια ουσίες
Σε δωμάτιο κλεισμένο...
Τέρατα, τέρατα
Σ' αυτή τη χώρα που μένω
Μάνα Γη
Με λέγαν ευλογημένο...
Ο εκλεκτός
Για τον παράδεισο φεύγω
Με βάλαν σε τρένο
Με μπαρούτι δεμένο
Η πόλη μου πόλη σου
Μόνος ή μόνη σου πάλι γυρίζεις
Ένα τσιγάρο στο χέρι σου κι είμαι τιμόνι σου
Γίνομαι γνώμη σου
Γύρω σου δρόμοι σου
Άλλη ταχύτητα
Πάτα το πόδι σου πάνω στο γκάζι και ξέχνα το φρένο σου
Πάμε στα μέρη σου
Πιάσε τα θέλω σου κι άσε τα πρέπει σου
Ποια τα πιστεύω σου σήμερα
Ποια τα πιστεύω του χθες
Αλλαγές έλα δες αλλά πες όπου πας αγαπάς ή μισείς
Αλλά πάντα σου λείπει κάτι
Ό,τι θες ειν' απλό να μπορείς
Απορείς αλλά στο μονοπάτι που μπήκες
Είναι το μονοπάτι μου και θα χαθείς
Έλα να δεις ένα έργο δίχως ευτυχισμένο τέλος
Ήχος έκρηξης
Εγώ καμικάζι ζωσμένος
Έπειτα κόλαση
Λόγω κατεύθυνσης από τους άλλους
Εξάλλου ήμουνα χέρι μικρού
Μέσα σε χέρι μεγάλου
Ήμουνα πιόνι κακού
Έτσι μεγάλωσα και δεν αγάπησα
Ένα κουμπί μόνο πάτησα
Και πήρα μαζί μου τους άπιστους
Έκλεισα μάτια και σκότωσα κι άφησα γύρω μου διαμελισμένα κορμιά
Αίμα και σάρκα που κάηκε
Είναι θανάτου το άρωμα πάρε κι εσύ μυρωδιά
Ο πόλεμος ήρθε και χάρηκε
Τα παιδιά του πλανήτη δε φταίνε σε τίποτα
Γίνονται άδικα όπλα σε χέρια θεών όπου κάνουνε πάλι
το μίσος ανθρώπων εκδίκηση
Κάλυκα σφαίρας ανάγκη δεν έχουν
Ένα μπαμ είναι μόνο και τρέμουν
Ο παράδεισος είναι μια πόρτα κλειστή
Δεν ανοίγει μετά δεν αντέχουν
Αλίμονο
Ανθρώπινο το να σκοτώνουν ανθρώπους οι άνθρωποι
Οξύμωρο
Το να το κάνουνε για την αγάπη προς έναν άγνωστο θεό
Άρρωστο κι αυτό κι αυτοί που το κάνουνε είναι δειλοί δολοφόνοι
Άνοστο κι ωμό