Λευκά χαρτιά, μαύροι κύκλοι
Οι πρωτευουσιάνοι βγαίνουν για σεργιάνι,
Γιάννη πέρνα πάρε με απ' το σπίτι
Ένα λέει, δέκα κρύβει
Μα το ξέρει πως τα πέντε πριν μιλήσει
μάλλον τα 'χα καταλάβει ήδη
Είπα-ξείπα, περασμένα-ξεχασμένα
δεν υπάρχουν, δεν τα πα ποτέ
Αν το τρέχουμε μαζί,
μαζί στη τελευταία στροφή θα ντελαπάρουμε
αν φτάσουμε φτάσαμε όλοι μαζί,
όπως όλοι μαζί το παρκάρουμε
κάτσαμε ήπιαμε φάγαμε,
1 στις 3 το παρακάνουμε
Ακούν από YouTube και Spotify,
ακούω κουπλεδάρες με link από Dropbox
δεν το κάνει ο κόπος μα ο τρόπος,
σαν τα session μου στο Hotbox
τελευταία πίστα με το big boss,
κι όλοι αρχίζουν τα αν και τα μήπως
δεν πεινάν αρκετά κι είναι απλό θα στο λύσω bro
αν δε πεινάς τότε μη τρως
μεγαλωμένοι αλλιώς
δεν με πείθουν τα γυαλιστερά και τα λούσα
κι αν την έχω πάθει δεν ήταν από εχθρούς
μα απ' ανθρώπους αγαπούσα
με ξέρεις με είδες κι αν πονούσα,
ούτε που το συζητούσα
δεν απέφυγα τίποτα
Κι ας κωλώνουμε κρατάμε έχω πόδια βεντούζα
δεν τα πίστευες μα τα δες,
μες στον κήπο σου ματάδες
γεμίσαν το τόπο με drones, ελικόπτερα
και μαυροφορεμένες μανάδες
Αθήνα μου να 'μασταν όλοι μαζί απ' την αρχή,
ήμουν κι ήσουν εκεί
Είχα μια λόξα να γράφω σε μπίτια
να ακούν και να τα χορεύουν οι νεκροί
Δάκρυ και μπάρα
Δέκα φορές να αφήσω τη παραγωγή γυμνή
απ' το να βγει από το στόμα σαχλαμάρα
Να ζήσουν τα τσακάλια όπως γουστάρουνε ζητάω,
ποτέ τους να μη δώσουνε δεκάρα.
Αφήνω στο χαρτί μου ευχές,
μα είναι μπες βγες στο κεφάλι μια κατάρα,
Να 'χω δει το τέλος από πριν,
να παλεύω να ξεχάσω τη πιο δυνατή σφαλιάρα.
Γυρνάγαμε μες στη πρωτεύουσα
Πόδια ζεστά και δυο μάτια σε εγρήγορση
Δεν αλλάξαν πολλά απ' τη πρώτη ματιά
στο πώς μ' αγκαλιάζει στα είκοσι
Με ρωτάει "που το βρήκες, απάντα"
Κι απαντάω το 'χα πάνω μου πάντα
Στο λαιμό δέκα ανθρώπους διαμάντια
Πως μετράς το respect σε καράτια
Γυρνάγαμε μες στη πρωτεύουσα
Πόδια ζεστά και δυο μάτια σε εγρήγορση
Δεν αλλάξαν πολλά απ' τη πρώτη ματιά
στο πώς μ' αγκαλιάζει στα είκοσι
Με ρωτάει "που το βρήκες, απάντα
Κι απαντάω το 'χα πάνω μου πάντα
Στο λαιμό δέκα ανθρώπους διαμάντια
Πως μετράς το respect σε καράτια
Δε θέλω φίλους μου στο τμήμα,
δε θέλω μπάτσους στη σχολή
Δε θέλω να 'χω τα δικά μου,
θέλω να τα χουμε μαζί
Δε θέλω να 'μαι ό,τι κάτσει,
δε θέλω να 'μαι ό,τι βγει
Με ρωτάν πόσο αξίζει όλο αυτό μα αν τους πω,
θα με παίρνανε απαγωγή
Ούτε κομπάζω μα ούτε κομπιάζω πια,
πουν' το φέρ' το να στο λύσω
Δεν έχουμε στυλ, μια ζωή σκάμε λέτσοι
μα αν παίζει μπιτ θα στο στολίσω
Άλλοι στο δρόμο φωνάζουν συνθήματα,
αρπάζουνε κρυολογήματα
Κι άλλοι στο ψάξιμο μπας και ρεφάρουν
Τσεκάρουνε κρυπτονομίσματα
Λες να βρούνε το δίκιο τους;
Τους θυμάμαι σαν χθες να μας λεν είστε πιόνια,
όσο βλέπω να χάνουν τον πύργο τους
βλέπω να χάνουν τον ύπνο τους,
μη ρωτάς αν νιώθω τύψεις
Για να φτάσεις να στείλεις τη πέτρα απέναντι,
πρέπει πρώτα να τη στύψεις
Τοσίτσα και Τρικούπη σου παν μη ξαναπατήσεις,
μα ποιος θα μας διώξει απ' τη πόλη μας
Τους τη σπάνε τα πύρινα λόγια μας,
ψαχουλεύουνε τα πορτοφόλια μας
Το γράφω για εμάς και γι' αυτούς που κοιτάνε στραβά
τα στραβά μας κεφάλια
Θα τη κάνω σαν τον Chester ή τον Chris,
αν δεν προλάβουν να με διώξουν σαν τον Wallace
Γυρνάγαμε μες στη πρωτεύουσα
Πόδια ζεστά και δυο μάτια σε εγρήγορση
Δεν αλλάξαν πολλά απ' τη πρώτη ματιά
στο πώς μ' αγκαλιάζει στα είκοσι
Με ρωτάει "που το βρήκες, απάντα"
Κι απαντάω το 'χα πάνω μου πάντα
Στο λαιμό δέκα ανθρώπους διαμάντια
Πως μετράς το respect σε καράτια
Γυρνάγαμε μες στη πρωτεύουσα
Πόδια ζεστά και δυο μάτια σε εγρήγορση
Δεν αλλάξαν πολλά απ' τη πρώτη ματιά
στο πώς μ' αγκαλιάζει στα είκοσι
Με ρωτάει "που το βρήκες, απάντα"
Κι απαντάω το 'χα πάνω μου πάντα
Στο λαιμό δέκα ανθρώπους διαμάντια
Πως μετράς το respect σε καράτια