Μην ακούς τον μικρό, έχει στόμα πικρό,
Με το παραμικρό σε μολύνει
Όχι δεν βλέπω Χριστό, βλέπω απλά ένα βιτρό,
Δεν μπορεί ό,τι με τρώει να απαλύνει
Είμαι μες στο μετρό, οι εργάτες εν πλω,
Τους μετρώ από την πλώρη ως τη πρύμνη
Κι είμαι απλά ένα μητρώο,
Μου 'χουν πει να μη τρώω μεγαλύτερα ψάρια στη λίμνη
Σκουριασμένες πληγές, λασπωμένες ζωές,
Πες μου ποιος ποταμός θα ξεπλύνει
Φωνές ηλεκτρικές, πήραν τις διδαχές
Τώρα ποιος μπάσταρδος θα μας κρίνει
Σε θυμάμαι να λες, απ' τον βούρκο σου βγες
Μα όσο ελίσσομαι με καταπίνει
Σε θυμάμαι να κλαις, τώρα χαμογελάς πιο γλυκά,
Αυτό μου 'χει μείνει
Μέσα από εντατικές, βλέπουν ήδη ουλές,
2 νεφρά και 2 πόδια στα αζήτητα
2 κραυγές απ' τη μάνα σου αρκούν να μου μάθουν
Πώς να χαμηλώνω ταχύτητα
Μη μας συγκρίνεις, η γλώσσα βουτάει στο μυαλό
Ό,τι πω έχει βαρύτητα
Γεμίζω τα μέτρα με σπίτια δικών μου,
Όσο αφήνουν τα μπίτια ακατοίκητα
Στο κάρο δυο λίτρα κίνητρα,
Τρέχουμε αθόρυβα στη πόλη σαν ηλεκτροκίνητα
Να αφήσω πίσω γόνους γερούς και 2 flow αμίμητα,
Πες του να μη μιλά τα σάλια του είναι ανεπιθύμητα
Να βρίζω που ίσως πήρα πάλι λάθος διαδρομή,
Θα αφήσω πάνω σου την επόμενη εκδρομή
Οι πρώτες μας κουβέντες, οι πρώτοι μας τσακωμοί,
Κάθε χρόνο και πιο ευάλωτοι ναι, κι ένα τσακ χλωμοί
Ο δρόμος μαχαιρώνει, ο μπράβος πυροβολεί,
Στα κολασμένα μου όνειρά το κράτος εκπυρσοκροτεί
Χαζεύουν απ' τα SUV την ματωμένη Αττική,
Κι αποφεύγουν τις πληγές σαν να 'ταν οροθετική
Ορκίστηκες αν έρθουν θα φύγουνε σηκωτοί,
Όσοι ψάχνουν πώς να βάλουν τα μυαλά μας σε κουτί
Θα πάρουν ό,τι τους αξίζει οι φίλοι μου κτητικοί,
Με το που βγω έξω εξατμίζονται οι φόβοι μου πτητικοί
Μέχρι εκεί κομπλέ, μετά μου κλεισες τους διακόπτες
Λες και σημαδεύουν τη καρδιά μου με διόπτρες
Γάμα τους ρομαντισμούς έχεις μπλέξει με τυχοδιώκτες
Όταν σου χτυπάω θα ανοίγεις αλλιώς θα πληρώνεις πόρτες
Κι ενώ έχω πει να μη γράφω πάνω στα νεύρα μου
Μα κάποιοι μάλλον μας περνάνε για μαλάκες
Αν χρειαστεί θα περάσω από πάνω σου
Σαν να είσαι ο Lue και να είμαι ο Iverson, μην έχεις αυταπάτες
Θα αράξω στο πίσω κάθισμα σήμερα
Ένα κεφάλι μπερδεμένο σα χίμαιρα,
Αν δεν θυμάμαι ούτε μια λέξη αυτές οι λέξεις τι σήμαιναν
Θα αράξω στο πίσω κάθισμα σήμερα
Αυτό το αμάξι δε φρενάρει στα σύνορα
Αν το Roadtrip είμαι εγώ πες τι στο διάολο σήμαινα
Θα αράξω στο πίσω κάθισμα σήμερα
Ένα κεφάλι μπερδεμένο σα χίμαιρα,
Αν δεν θυμάμαι ούτε μια λέξη αυτές οι λέξεις τι σήμαιναν
Θα αράξω στο πίσω κάθισμα σήμερα
Αυτό το αμάξι δε φρενάρει στα σύνορα
Αν το Roadtrip είμαι εγώ πες τι στο διάολο σήμαινα
Αυτό το γράφω στην επιστροφή
Λίγο πριν την τελευταία στροφή
Ήμουν 15 όταν έπιασα τη μπάσταρδη τη πένα
Έψαχνα μπάρες κάθε βράδυ σαν να ψαχνα για τροφή
Κι αν δεν το γράψω η ψυχή μου ατροφεί
Αν τον δεις πες του μην αγχωθεί δεν έχω κρυφή συνταγή
Δεν έχω όρεξη για εντάσεις και για καραγκιοζιλίκια
Να με ακούσεις και να πεις 'καταλαβαίνω' μου αρκεί
Να δω τους φίλους μου υγιείς
Να πω στις φίλες μου πως είναι ασφαλείς
Να μην είμαι αδρανής θέλω
Πάντα ερχόμουν από νωρίς μα λίγο πριν το τέλος φεύγω
Στη σύγκρουση καλός μα που να δεις πως αποφεύγω
Κι αράζω στο πίσω κάθισμα για ακόμα ένα κουπλέ
Αν ιστορίες δεν τελείωναν θα ήταν ξενέρωτες
Μα αυτό το Roadtrip δεν τελείωσε ποτέ