آمہِ پنہٕ سٔدرَس ناوِ چھس لمان
آمہِ پنہٕ سٔدرَس ناوِ چھس لمان
کتہِ بوزِ دَے میٚون میٚتہِ دِیہِ تار
آمؠن ٹاکؠن پونۍ زنہٕ شیٚمان
آمؠن ٹاکؠن پونۍ زنہٕ شیٚمان
آمؠن ٹاکؠن پونۍ زنہٕ شیٚمان
زوو چھُم برمان گرٕ گژھہٕ ہا
♪
اندر دلِ من
درون و بیرون همه او است
म-प-ध-प, म-प-ध-प
म-प, म-प, म-प, म-प, म-प, म-ग-रे-ग
اندر تنِ من، جان و رگ و خون همه اوست
प-स, नि-सा, नि-सा, रे-ग, म-ग, म-ग, रे-ग
रे-ग, म-ग, म-ग, प-म-रे-ग-सा, रे-सा, रे-गा-रे-सा-रे
اینجای چگونه کفر و ایمان
کفر و ایمان گنجد
♪
যেতে নাহি দিব, যেতে নাহি দিব
তৃণ ক্ষুদ্র অতি, তারেও বাঁধিয়া বক্ষে মাতা বসুমতী
কহিছেন প্রাণপণে, "যেতে নাহি দিব"
شهر دیریست که رفته است به خواب
شهر خاموشی پرور
شهر من کو به جا
سویِ شهر خاموش
می سراید جرسی
شهر را در بندان
بر عبث در بسته
♪
نه جلالی با جان
نه تکانی در تن
مُرده را می ماند
که در او نیست که نیست
و از او نیست که نیست
نفسی نیز آباد
গিয়েছে আশ্বিন, পূজার ছুটির শেষে
ফিরে যেতে হবে আজি বহু দূর দেশে সেই কর্ম্মস্থানে
ভৃত্যগণ ব্যস্ত হয়ে বাঁধিছে জিনিষপত্র দড়াদড়ি লয়ে
হাঁকাহাঁকি ডাকাডাকি এঘরে ওঘরে
ঘরের গৃহিণী চক্ষু ছলছল করে
ব্যথিছে বক্ষের কাছে পাষাণের ভার
তবুও সময় তার নাহি কাঁদিবার
سویِ شهر خاموش
می سراید جرسی
شهر را در بندان
برعبث در بسته
स-रे-ग-म, स-रे-ग-म
म-म-ग, र-र-रे-ग-सा
आ, सा-सा-सा-सा-रे-सा
नि-द-प, प-म-ग, पा, अ
♪
سویِ شهر خاموش
می سراید جرسی
شهر را در بندان
بر عبث در بسته
যেতে নাহি দিব, যেতে নাহি দিব, যেতে নাহি দিব
সবে কহে, "যেতে নাহি দিব"
شهر بیدار شده است
شهر هشیار شده است
مژه می جنبدش ازجا رفته
و جدای از هم آور نِگهَش
سوی دنیا رفته
خواب می بیند
چه بر او بگذشته است
منجمد با تن او مانده، شبان سنگین
و افق می شکند
همچو دیوارِ سحر
قد بیاراسته اند
যেতে নাহি দিব, যেতে নাহি দিব
তৃণ ক্ষুদ্র অতি, তারেও বাঁধিয়া বক্ষে মাতা বসুমতী
কহিছেন প্রাণপণে, "যেতে নাহি দিব"
اندر دلِ من
درون و بیرون همه او است
म-प-ध-प, म-प-ध-प
म-प, म-प, म-प, म-प
اندر تنِ من، جان و رگ و خون همه اوست
प-स, नि-सा, नि-सा, रे-ग, म-ग, म-ग, रे-ग
रे-ग, म-ग, म-ग, प-म-रे-ग-सा, रे-सा, रे-गा-रे-सा-रे
اینجای چگونه کفر و ایمان
کفر و ایمان گنجد
بی چون با
وجود من چون همه اوست